Oda do radości
Ornamenty rokokowe powracają, a wraz z nimi swobodne, asymetryczne formy i przesycona światłem kolorystyka. Niektóre style nie zestarzeją się nigdy.
O STYLU W SKRÓCIE
Styl rokoko właściwie nigdy nie został zapomniany. A przecież minęło już bez mała trzysta lat, od kiedy zadomowił się w siedzibach zamożnej europejskiej arystokracji (za czas jego trwania przyjmuje się lata 1720-1790). Nieprzerwanie produkuje się wiele charakterystycznych dla tego okresu mebli i tkanin. I niezmiennie wydają się one kwintesencją lekkości i elegancji. Pomimo bogatego komfortowego wystroju rokokowe wnętrza nie miały nic z onieśmielającej oficjalności oraz przepychu pałaców w barokowym stylu (z którego rokoko wyrosło). Przeciwnie, panowała w nich bardzo pogodna i swobodna atmosfera, która niewątpliwie sprzyjała bujnemu życiu towarzyskiemu oraz typowym dla tego okresu rozrywkom, takim jak bale czy też szczególnie popularne maskarady i przedstawienia lekkich komedii w typie włoskim.
Meble - oczywiście stoły, krzesła, komody i szafy, bo one z racji swej użytecznej funkcji występują w każdym okresie. Pojawiły się też nowe rodzaje mebli, jak serwantki (przeszklone szafki na szkło i porcelanę), a przede wszystkim wygodne tapicerowane sofy i fotele.
Naczynia - o wyszukanych formach, ozdobione skomplikowanymi ornamentami. W owym czasie pojawiły się wymyślne srebrne naczynia dekorujące środek stołu, zwane z francuska surtout de table. Na ich ramionach przeważnie osadzano świece, niekiedy umieszczano też flakony na oliwę i pojemniki na przyprawy.
Wzory - na tkaninach, tapetach, a nawet na naczyniach swobodnie wiły się faliste wzory zaczerpnięte ze świata przyrody. Obok roślinnych wici pojawiały się kwiatowe girlandy, medaliony z motywem muszli, koguciego grzebienia albo płomieni.
Kolory - dominowały delikatne, pastelowe odcienie zieleni, różu, błękitu, żółci, które często łączono z bielą. Wraz z motywami roślinnymi tworzyły we wnętrzach atmosferę kojarzącą się z kwitnącym ogrodem. Meble były malowane białą farbą albo złocone.
Materiały - najczęściej mieniące się i połyskujące: delikatna porcelana, rżnięte i trawione szkło, szlachetne kruszce (srebro, złoto). Z tkanin - gobeliny, jedwabne adamaszki, aksamity, koronki, hafty.
Formy - zarówno duże sprzęty, jak i nie-wielkie drobiazgi miały skomplikowane, asymetryczne kształty. Wykańczano je bogatymi rzeźbieniami, często złocono lub malowano niczym obrazy.
Detale - oprócz kwiatów (zarówno wzorów na tkaninach oraz tapetach, jak i żywych, w porozstawianych wszędzie wazonach) pojawiały się też atrybuty związane z rozrywkami: karnawałowe maski i pióra.
Ozdoby - nowością były drobiazgi, m.in. porcelanowe lub kamienne figurki, często przedstawiające sielskie scenki rodzajowe lub dworskie. Były finezyjnie wykonane, z wielką dbałością o szczegóły.
Bardzo dekoracyjnie wyglądały również przedmioty codziennego użytku.
Styl rokoko właściwie nigdy nie został zapomniany. A przecież minęło już bez mała trzysta lat, od kiedy zadomowił się w siedzibach zamożnej europejskiej arystokracji (za czas jego trwania przyjmuje się lata 1720-1790). Nieprzerwanie produkuje się wiele charakterystycznych dla tego okresu mebli i tkanin. I niezmiennie wydają się one kwintesencją lekkości i elegancji. Pomimo bogatego komfortowego wystroju rokokowe wnętrza nie miały nic z onieśmielającej oficjalności oraz przepychu pałaców w barokowym stylu (z którego rokoko wyrosło). Przeciwnie, panowała w nich bardzo pogodna i swobodna atmosfera, która niewątpliwie sprzyjała bujnemu życiu towarzyskiemu oraz typowym dla tego okresu rozrywkom, takim jak bale czy też szczególnie popularne maskarady i przedstawienia lekkich komedii w typie włoskim.
Meble - oczywiście stoły, krzesła, komody i szafy, bo one z racji swej użytecznej funkcji występują w każdym okresie. Pojawiły się też nowe rodzaje mebli, jak serwantki (przeszklone szafki na szkło i porcelanę), a przede wszystkim wygodne tapicerowane sofy i fotele.
Naczynia - o wyszukanych formach, ozdobione skomplikowanymi ornamentami. W owym czasie pojawiły się wymyślne srebrne naczynia dekorujące środek stołu, zwane z francuska surtout de table. Na ich ramionach przeważnie osadzano świece, niekiedy umieszczano też flakony na oliwę i pojemniki na przyprawy.
Wzory - na tkaninach, tapetach, a nawet na naczyniach swobodnie wiły się faliste wzory zaczerpnięte ze świata przyrody. Obok roślinnych wici pojawiały się kwiatowe girlandy, medaliony z motywem muszli, koguciego grzebienia albo płomieni.
Kolory - dominowały delikatne, pastelowe odcienie zieleni, różu, błękitu, żółci, które często łączono z bielą. Wraz z motywami roślinnymi tworzyły we wnętrzach atmosferę kojarzącą się z kwitnącym ogrodem. Meble były malowane białą farbą albo złocone.
Materiały - najczęściej mieniące się i połyskujące: delikatna porcelana, rżnięte i trawione szkło, szlachetne kruszce (srebro, złoto). Z tkanin - gobeliny, jedwabne adamaszki, aksamity, koronki, hafty.
Formy - zarówno duże sprzęty, jak i nie-wielkie drobiazgi miały skomplikowane, asymetryczne kształty. Wykańczano je bogatymi rzeźbieniami, często złocono lub malowano niczym obrazy.
Detale - oprócz kwiatów (zarówno wzorów na tkaninach oraz tapetach, jak i żywych, w porozstawianych wszędzie wazonach) pojawiały się też atrybuty związane z rozrywkami: karnawałowe maski i pióra.
Ozdoby - nowością były drobiazgi, m.in. porcelanowe lub kamienne figurki, często przedstawiające sielskie scenki rodzajowe lub dworskie. Były finezyjnie wykonane, z wielką dbałością o szczegóły.
Bardzo dekoracyjnie wyglądały również przedmioty codziennego użytku.
- Więcej o:
