Co zabrać na piknik?

Co zabrać na piknik?

Żeby piknik cieszył, potrzebne są przedmioty funkcjonalne, lekkie i zajmujące mało miejsca. Które wybrać Spośród niezliczonej liczby akcesoriów? Oto nasze typy:

• Sztućce na sznurku – bo się nie pogubią.
• Antybutelka – praktyczna (wielokrotnego użycia), designerska i ekologiczna (zrobiona z polietylenu i podlegająca recyklingowi, nie zagraża środowisku). Po wypiciu zawartości zwijamy naczynie i chowamy do kieszeni albo przypinamy do szlufki spodni czy plecaka.
• Kociołek – przypomni czasy harcerskich biwaków. Przy tym posłuży wszystkim, którzy dbają o dietę. Zamiast kiełbasek ugotujemy w nim danie jednogarnkowe ze zdrowych i pożywnych warzyw.
• Krzesło wędkarskie – nie tylko dla miłośników rzecznych połowów. W samochodzie zajmuje mało miejsca, a rozkłada się raz-dwa.
• Minizastawa – najlepiej sprawdzi się taka z melaminy. Idealnym rozwiązaniem będą zestawy talerzy i szklanek mieszczące się w wygodnym koszyku w kształcie kuli, który po rozłożeniu zamienia się w dwie misy.
• Koszyk turystyczny dla pupila – bo zwierzęta też muszą skosztować piknikowych specjałów! W dwóch przegródkach zmieścimy wszystkie ich przysmaki. Już żaden pies nie będzie narzekał na pieskie życie!

Krótka historia pikników

Słowo „piknik” w słowniku angielskim z połowy XVIII wieku oznacza spotkanie towarzyskie... pod dachem. Spotkania pod gołym niebem opisali m.in. Charles Dickens w „Klubie Pickwicka” i Jane Austen w „Emmie”.

Modę na przebywanie na łonie natury wykreował m.in. filozof Jan Jakub Rousseau. Damy dworu epoki rokoka przebierały się za pasterki, a panowie za łowczych. Maria Antonina miała nawet małą zagrodę wyposażoną w niezbędne sprzęty, tyle że wykonane ze szlachetnych kruszców. Zabawy pod gołym niebem stały się najpopularniejszym tematem malarstwa epoki – celował w nich m.in. François Boucher. Sceny ukazujące eleganckie towarzystwo podczas parkowych koncertów i posiłków nazywano fetes galantes.

Krótka historia kanapki

Jak głosi legenda, John Montagu – 4. hrabia Sandwich – był tak zapalonym graczem w karty, że z trudem odrywał się od zielonego stolika nawet do posiłku. Któregoś dnia, nie chcąc przerywać partyjki, zażyczył sobie, aby podano mu dwie kromki chleba z plasterkiem wołowiny między nimi, które zjadł rękoma, nie brudząc się. Wzbudził tym sensację, bo w kręgach angielskich elit takie zachowanie naruszało wówczas wszelkie stołowe konwenanse. Od tamtej pory kromki kryjące wędlinę bądź inne „nadzienie” zaczęto od nazwiska hrabiego nazywać sandwichami. Sandwich to również miejscowość w hrabstwie Kent, w której do dziś żyją potomkowie słynnego arystokraty.

ZOBACZ ZDJĘCIA >>