Mieszkanie na osiedlu domów szeregowych
Niewielkie osiedle szeregowych domów w sąsiedztwie pokrytej zielenią Skarpy Warszawskiej. Zaskakująco dobre proporcje budynków dalekie są od tradycyjnego wzorca tego typu architektury, w której dominują ciasne, wąskie trakty.
Przestronne wnętrze jednego z domów zaskakuje przestrzennością oraz rozmachem.
- Wszystko w tym wnętrzu - układ przestrzenny, jego wyposażenie i detal architektoniczny - są podporządkowane funkcji mieszkalnej - mówi Jerzy Kwiatkowski, architekt i właściciel domu. - Kiedy się projektuje, zwłaszcza dla siebie, najważniejsza jest umiejętność samoograniczenia się, odrzucenia wszystkiego, co przesłania istotę zamysłu. Im prościej, oszczędniej, tym lepiej.
Niestety, w tym domu owo "prościej" nie oznaczało jednak "taniej". Ograniczenia pociągały bowiem za sobą zwiększenie wymogów co do staranności wykonania i jakości materiałów. W oszczędnie urządzonym wnętrzu każdy detal i element wyposażenia musi być bez zarzutu. Liczy się jakość - nie ilość. Aby efekt był zgodny z oczekiwanym, nie jest dopuszczalna żadna podróbka czy fuszerka. Każdy "zaniedbany" element wnętrza będzie bowiem widoczny od pierwszego spojrzenia.
Zapraszanie słońca
Utrudnieniem w realizacji minimalistycznego założenia była forma budynku. Wnętrze - jak zwykle w szeregówce - ma podłużny kształt, a jego funkcje zorganizowano wzdłuż osi północ-południe, przebiegającej od wejścia w kierunku ogrodu. Dlatego projektant zdecydował się na wyraźne otwarcie parterowej części budynku. Sam ten zabieg nie rozwiązałby jednak w zadowalającym stopniu problemu właściwego doświetlenia pomieszczeń w pozbawionej okien centralnej części domu, stąd pomysł, żeby przegrody we wnętrzu były wykonane ze szklanych tafli.
Drzwi frontowe prowadzą do holu odgrodzonego od kuchni ścianą z piaskowanego szkła. Z podobnych tafli skonstruowano szafę w ścianie, która jest wyrazistym akcentem plastycznym współgrającym z całością tego fragmentu pomieszczenia. Podczas obróbki poszczególnych partii szkła - różnicując odcienie - uzyskano bowiem dodatkowy efekt barwny, wzmacniający dekoracyjny charakter założenia. Obecność przezroczystych, szklanych drzwi kuchennych otwierających się w stronę salonu nie łamie zasady jednolitej, zintegrowanej przestrzeni. Kiedy zajdzie potrzeba odseparowania jednego pomieszczenia od drugiego, można je będzie zresztą zamknąć.
Aby maksymalnie wzmocnić działanie światła dziennego, oprócz trojga drzwi balkonowych prowadzących na taras przeszklono na całej wysokości narożną część ściany. Dzięki temu promienie słoneczne, wędrując wokół domu w ciągu całego dnia, oświetlają przestrzeń salonu z różnych stron, penetrując jego najdalsze zakątki. Odległość od drzwi frontowych do przeciwległych okien wynosi prawie osiemnaście metrów! Było więc o co walczyć.
Zaufać mistrzom
Zgodnie z tym, co właściciel domu założył sobie przystępując do prac wykończeniowych, wszystko we wnętrzu domu jest podporządkowane zasadzie ograniczania. Dlatego w kreowanej światłem przestrzeni ustawiono jedynie kilka niezbędnych mebli i przedmiotów. Wszystkie są dziełem uznanych międzynarodowych projektantów, a niektóre powstały nawet na zamówienie, specjalnie do tego wnętrza.
W salonie stoi więc duży, kwadratowy stół włoskiej firmy Porro, którego marmurowy blat ma zaledwie 10 mm grubości (wzmocniono go od spodu włóknem szklanym), a elementy drewniane wykonane są ze szlachetnego drewna afrykańskiego. Towarzyszą mu fotele należące do klasyki współczesnego wzornictwa, sygnowane przez Charlesa Eamesa. Ich dopełnieniem są dwie przeszklone etażerki na naczynia firmy Frezza oraz dwie białe kanapy z firmy Moroso, wyróżnione nagrodą 2000 w Mediolanie.
Oryginalny panel kominkowy jest autorstwa projektanta i zarazem właściciela domu. Płyta gipsowa została pokryta masą akrylową nakładaną szpachlą (tzw. stiuk wenecki), dzięki czemu powierzchnia panelu uzyskała wyjątkowo szlachetną fakturę. Przed kominkiem w miejsce tradycyjnego fotela bujanego ustawiono jego współczesny, skądinąd równie wygodny, odpowiednik, utrzymany jednak w konwencji high-tech, nagrodzony swego czasu na światowej wystawie w Chicago. Jego elementy, na przykład metalowa siatka stanowiąca siedzenie, zostały przetestowane podczas lotów kosmicznych.
W służbie prostoty, funkcjonalności i estetyki
Skromność i prostota w żadnym wypadku nie powinny oznaczać nudy. Architekt zdecydował się na rozmaite sztuczki mające na celu rozbicie typowego układu przestrzennego. Dlatego nieodbiegająca zrazu od standardów wysokość pomieszczenia dziennego w pewnym miejscu niespodziewanie sięga dachu. Zamiast otynkowanego sufitu jest tu pokryty surowymi deskami strop. Nadaje to przestrzeni salonu niebywałej swobody, tak trudnej zwykle do uzyskania w ograniczonych bezokiennymi ścianami traktach szeregówek.
Ze względu na stosunkowo niewielki metraż domu i to miejsce musiało być jak najbardziej efektywnie wykorzystane. Dlatego w połowie wysokości zaprojektowano tu antresolę z balustradą ze szkła. To miejsce na przyszłą bibliotekę.
Również pozbawione balustrady schody prowadzące na piętro mają - oprócz oczywistej funkcji użytkowej - zadania estetyczne: są sposobem na rozbicie monotonii w ascetycznym wnętrzu.
Podobną rolę grają - świadomie nieukryte - urządzenia klimatyzacyjne, przebiegające pod sufitem wzdłuż salonu. Architekt potraktował je jak dekoracyjny fryz, który skutecznie osłabia wrażenie zbyt wydłużonej perspektywy układu przestrzennego.
Usytuowana w tej samej przestrzeni kuchnia zgodnie z założeniem projektowym stanowi dopełnienie części dziennej domu. Podobnie jak inne fragmenty parteru budynku, jest zarazem ważnym elementem użytkowym, jak również ozdobą. Charakterystyczną cechą wystroju jej wnętrza jest - podobnie jak we wszystkich pomieszczeniach domu - połączenie szkła, metalu, drewna i kamienia, które decydują o wrażeniu prostoty, funkcjonalności i przejrzystości. W tym wnętrzu zwraca uwagę kuchenka o amerykańskich gabarytach, przekraczających średnio o 1/3 standardy europejskie. Jej projektantem jest Renzo Piano - znakomity architekt tworzący z powodzeniem prócz słynnych budynków - także przedmioty codziennego użytku. Ściany wyłożono płytkami z włoskiego marmuru, utrzymanymi w kolorystycznej gamie szklanych tafli ściennych. Ich dopełnieniem są czarno nakrapiane blaty kuchenne z rodzimego granitu.
Kameralność przede wszystkim
Otwartość wnętrz oraz współczesne materiały nie pozbawiły wnętrza domu prywatności i spokoju. Wręcz przeciwnie. Jednym z atutów tego domu jest jego kameralny charakter. Tworząc przeciwwagę dla "chłodnych" z natury materiałów, podłogi w całym budynku wykończono klejonym bezpośrednio do betonowej wylewki parkietem drewnianym utrzymanym w ciepłej, miodowej tonacji.
Układ i organizacja głównych pomieszczeń pierwszego piętra, a więc sypialni i łazienki - stanowią w pewnym stopniu odwzorowanie układu pomieszczeń parteru. Tutaj też obowiązuje zasada zintegrowanej przestrzeni. Także i tu zwraca uwagę zamierzona skromność wyposażenia, i ta sama wysmakowana stylistyka.
W sypialni utrzymanej w ciepłym odcieniu bieli dominuje szerokie, dwuosobowe łóżko na prostym stelażu. Łazienka stanowiąca naturalne dopełnienie sypialni jest od niej oddzielona jedynie przejrzystą taflą szklaną, sięgającą od podłogi do sufitu. Nie oznacza to jednak, że wnętrza pozbawiono intymności. Tu kameralność pomieszczeń w jeszcze większym stopniu niż w kuchni na parterze decyduje o pięknie tego miejsca - stając się jego największą atrakcją.
O urodzie łazienki decyduje doskonała jakość detali. Ściany wyłożono mozaiką szklaną w kolorze szarym, który ociepla to wnętrze połyskujące chromem armatury autorstwa Starcka, stojącego wieszaka na ręczniki i oryginalnej obudowy umywalni. A wszystko to odbija się w lustrach, którymi wyłożono jedną ze ścian, tworząc iluzję przestrzeni wypełnionej rozproszonym, łagodnym światłem.
Istotą urody wnętrz jest ładnie zorganizowana przestrzeń i starannie dobrane wyposażenie. Kilka urządzeń i mebli zaprojektowanych przez najznamienitszych designerów sprawiło, że całość zyskała efektowny wygląd i szyk.
- Wszystko w tym wnętrzu - układ przestrzenny, jego wyposażenie i detal architektoniczny - są podporządkowane funkcji mieszkalnej - mówi Jerzy Kwiatkowski, architekt i właściciel domu. - Kiedy się projektuje, zwłaszcza dla siebie, najważniejsza jest umiejętność samoograniczenia się, odrzucenia wszystkiego, co przesłania istotę zamysłu. Im prościej, oszczędniej, tym lepiej.
Niestety, w tym domu owo "prościej" nie oznaczało jednak "taniej". Ograniczenia pociągały bowiem za sobą zwiększenie wymogów co do staranności wykonania i jakości materiałów. W oszczędnie urządzonym wnętrzu każdy detal i element wyposażenia musi być bez zarzutu. Liczy się jakość - nie ilość. Aby efekt był zgodny z oczekiwanym, nie jest dopuszczalna żadna podróbka czy fuszerka. Każdy "zaniedbany" element wnętrza będzie bowiem widoczny od pierwszego spojrzenia.
Zapraszanie słońca
Utrudnieniem w realizacji minimalistycznego założenia była forma budynku. Wnętrze - jak zwykle w szeregówce - ma podłużny kształt, a jego funkcje zorganizowano wzdłuż osi północ-południe, przebiegającej od wejścia w kierunku ogrodu. Dlatego projektant zdecydował się na wyraźne otwarcie parterowej części budynku. Sam ten zabieg nie rozwiązałby jednak w zadowalającym stopniu problemu właściwego doświetlenia pomieszczeń w pozbawionej okien centralnej części domu, stąd pomysł, żeby przegrody we wnętrzu były wykonane ze szklanych tafli.
Drzwi frontowe prowadzą do holu odgrodzonego od kuchni ścianą z piaskowanego szkła. Z podobnych tafli skonstruowano szafę w ścianie, która jest wyrazistym akcentem plastycznym współgrającym z całością tego fragmentu pomieszczenia. Podczas obróbki poszczególnych partii szkła - różnicując odcienie - uzyskano bowiem dodatkowy efekt barwny, wzmacniający dekoracyjny charakter założenia. Obecność przezroczystych, szklanych drzwi kuchennych otwierających się w stronę salonu nie łamie zasady jednolitej, zintegrowanej przestrzeni. Kiedy zajdzie potrzeba odseparowania jednego pomieszczenia od drugiego, można je będzie zresztą zamknąć.
Aby maksymalnie wzmocnić działanie światła dziennego, oprócz trojga drzwi balkonowych prowadzących na taras przeszklono na całej wysokości narożną część ściany. Dzięki temu promienie słoneczne, wędrując wokół domu w ciągu całego dnia, oświetlają przestrzeń salonu z różnych stron, penetrując jego najdalsze zakątki. Odległość od drzwi frontowych do przeciwległych okien wynosi prawie osiemnaście metrów! Było więc o co walczyć.
Zaufać mistrzom
Zgodnie z tym, co właściciel domu założył sobie przystępując do prac wykończeniowych, wszystko we wnętrzu domu jest podporządkowane zasadzie ograniczania. Dlatego w kreowanej światłem przestrzeni ustawiono jedynie kilka niezbędnych mebli i przedmiotów. Wszystkie są dziełem uznanych międzynarodowych projektantów, a niektóre powstały nawet na zamówienie, specjalnie do tego wnętrza.
W salonie stoi więc duży, kwadratowy stół włoskiej firmy Porro, którego marmurowy blat ma zaledwie 10 mm grubości (wzmocniono go od spodu włóknem szklanym), a elementy drewniane wykonane są ze szlachetnego drewna afrykańskiego. Towarzyszą mu fotele należące do klasyki współczesnego wzornictwa, sygnowane przez Charlesa Eamesa. Ich dopełnieniem są dwie przeszklone etażerki na naczynia firmy Frezza oraz dwie białe kanapy z firmy Moroso, wyróżnione nagrodą 2000 w Mediolanie.
Oryginalny panel kominkowy jest autorstwa projektanta i zarazem właściciela domu. Płyta gipsowa została pokryta masą akrylową nakładaną szpachlą (tzw. stiuk wenecki), dzięki czemu powierzchnia panelu uzyskała wyjątkowo szlachetną fakturę. Przed kominkiem w miejsce tradycyjnego fotela bujanego ustawiono jego współczesny, skądinąd równie wygodny, odpowiednik, utrzymany jednak w konwencji high-tech, nagrodzony swego czasu na światowej wystawie w Chicago. Jego elementy, na przykład metalowa siatka stanowiąca siedzenie, zostały przetestowane podczas lotów kosmicznych.
W służbie prostoty, funkcjonalności i estetyki
Skromność i prostota w żadnym wypadku nie powinny oznaczać nudy. Architekt zdecydował się na rozmaite sztuczki mające na celu rozbicie typowego układu przestrzennego. Dlatego nieodbiegająca zrazu od standardów wysokość pomieszczenia dziennego w pewnym miejscu niespodziewanie sięga dachu. Zamiast otynkowanego sufitu jest tu pokryty surowymi deskami strop. Nadaje to przestrzeni salonu niebywałej swobody, tak trudnej zwykle do uzyskania w ograniczonych bezokiennymi ścianami traktach szeregówek.
Ze względu na stosunkowo niewielki metraż domu i to miejsce musiało być jak najbardziej efektywnie wykorzystane. Dlatego w połowie wysokości zaprojektowano tu antresolę z balustradą ze szkła. To miejsce na przyszłą bibliotekę.
Również pozbawione balustrady schody prowadzące na piętro mają - oprócz oczywistej funkcji użytkowej - zadania estetyczne: są sposobem na rozbicie monotonii w ascetycznym wnętrzu.
Podobną rolę grają - świadomie nieukryte - urządzenia klimatyzacyjne, przebiegające pod sufitem wzdłuż salonu. Architekt potraktował je jak dekoracyjny fryz, który skutecznie osłabia wrażenie zbyt wydłużonej perspektywy układu przestrzennego.
Usytuowana w tej samej przestrzeni kuchnia zgodnie z założeniem projektowym stanowi dopełnienie części dziennej domu. Podobnie jak inne fragmenty parteru budynku, jest zarazem ważnym elementem użytkowym, jak również ozdobą. Charakterystyczną cechą wystroju jej wnętrza jest - podobnie jak we wszystkich pomieszczeniach domu - połączenie szkła, metalu, drewna i kamienia, które decydują o wrażeniu prostoty, funkcjonalności i przejrzystości. W tym wnętrzu zwraca uwagę kuchenka o amerykańskich gabarytach, przekraczających średnio o 1/3 standardy europejskie. Jej projektantem jest Renzo Piano - znakomity architekt tworzący z powodzeniem prócz słynnych budynków - także przedmioty codziennego użytku. Ściany wyłożono płytkami z włoskiego marmuru, utrzymanymi w kolorystycznej gamie szklanych tafli ściennych. Ich dopełnieniem są czarno nakrapiane blaty kuchenne z rodzimego granitu.
Kameralność przede wszystkim
Otwartość wnętrz oraz współczesne materiały nie pozbawiły wnętrza domu prywatności i spokoju. Wręcz przeciwnie. Jednym z atutów tego domu jest jego kameralny charakter. Tworząc przeciwwagę dla "chłodnych" z natury materiałów, podłogi w całym budynku wykończono klejonym bezpośrednio do betonowej wylewki parkietem drewnianym utrzymanym w ciepłej, miodowej tonacji.
Układ i organizacja głównych pomieszczeń pierwszego piętra, a więc sypialni i łazienki - stanowią w pewnym stopniu odwzorowanie układu pomieszczeń parteru. Tutaj też obowiązuje zasada zintegrowanej przestrzeni. Także i tu zwraca uwagę zamierzona skromność wyposażenia, i ta sama wysmakowana stylistyka.
W sypialni utrzymanej w ciepłym odcieniu bieli dominuje szerokie, dwuosobowe łóżko na prostym stelażu. Łazienka stanowiąca naturalne dopełnienie sypialni jest od niej oddzielona jedynie przejrzystą taflą szklaną, sięgającą od podłogi do sufitu. Nie oznacza to jednak, że wnętrza pozbawiono intymności. Tu kameralność pomieszczeń w jeszcze większym stopniu niż w kuchni na parterze decyduje o pięknie tego miejsca - stając się jego największą atrakcją.
O urodzie łazienki decyduje doskonała jakość detali. Ściany wyłożono mozaiką szklaną w kolorze szarym, który ociepla to wnętrze połyskujące chromem armatury autorstwa Starcka, stojącego wieszaka na ręczniki i oryginalnej obudowy umywalni. A wszystko to odbija się w lustrach, którymi wyłożono jedną ze ścian, tworząc iluzję przestrzeni wypełnionej rozproszonym, łagodnym światłem.
Istotą urody wnętrz jest ładnie zorganizowana przestrzeń i starannie dobrane wyposażenie. Kilka urządzeń i mebli zaprojektowanych przez najznamienitszych designerów sprawiło, że całość zyskała efektowny wygląd i szyk.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
>- Więcej o:
- budowa domu
Polecane
