Wentylacja instalacji kanalizacyjnej

Napływanie gazów z instalacji kanalizacyjnej do łazienki lub toalety spowodowane jest zwykle wysysaniem wody z syfonów w urządzeniach sanitarnych (przede wszystkim wanny, brodzika, umywalki). Dzieje się tak wtedy, gdy instalacja nie jest właściwe wentylowana przez wywiewki lub zawory napowietrzające. Wskutek tego, spływające ścieki wypełniające całą rurę kanalizacyjną powodują powstanie podciśnienia. W jego następstwie spada poziom wody w syfonie i dochodzi do odsłonięcie zamknięcia wodnego.

Podciśnienie jest też przyczyną rozchodzenia się nieprzyjemnych zapachów po całym domu podczas wybierania szamba.

Aby nie borykać się z takimi problemami, instalację kanalizacyjną należy wykonać zgodnie z przepisami, a jej montaż (choć na pozór wydaje się prosty) powierzyć fachowcowi.

W domach jednorodzinnych instalacja kanalizacyjna działa najczęściej grawitacyjnie (schemat instalacji sanitarnej w domu jednorodzinnym). Oznacza to, że ścieki pod własnym ciężarem spływają rurami do zewnętrznego zbiornika (szamba lub osadnika gnilnego w przydomowej oczyszczalni) albo do kolektora ulicznego.

Jest kilka warunków, które muszą być spełnione, aby przepływ ścieków był prawidłowy.

- Średnice rur. Powinny być dobrane do rodzaju i liczby podłączonych urządzeń. Przykładowo, do sedesu stosuje się podejście kanalizacyjne o średnicy 110 mm, do zlewozmywaka, wanny i brodzika - 50 mm, a do umywalki oraz bidetu - 40 mm.

- Spadki. Zależnie od średnicy, poziome odcinki rur działających w układzie grawitacyjnym należy układać ze spadkiem nie mniejszym niż: 2,5% dla rur o średnicy 40-50 mm i odpowiednio 2% dla rur 75-100 mm.

- Syfon. To niezbędny element podłączenia każdego urządzenia sanitarnego do kanalizacji.

- Wentylacja. W najwyższym punkcie instalacji powinno znajdować się urządzenie doprowadzające powietrze i wyrównujące w niej ciśnienie do atmosferycznego. Może to być rura wywiewna (określana popularnie jako wywiewka lub kominek wentylacyjny) lub zawór napowietrzający. Niestety, montowanie wywiewki bywa lekceważone przez monterów, a czasem rezygnują z niej sami inwestorzy, którzy obawiają się dodatkowych kosztów i przeciekania dachu w miejscu przechodzenia rury.

Należy ją zawsze montować w domach podłączanych do sieci kanalizacyjnej. Jej zadaniem jest wprowadzanie do instalacji powietrza, potrzebnego do swobodnego spływania ścieków, oraz usuwanie gazów (metanu) gromadzących się w studzienkach kanalizacyjnych. Jeżeli w domu jest kilka pionów, to przynajmniej jeden (główny) musi być zakończony wywiewką wyprowadzoną ponad dach; pozostałe mogą być zaworami napowietrzającymi.

W sklepach i hurtowniach instalacyjnych są dostępne gotowe rury wywiewne z materiałami do uszczelnienia przejścia przez dach. Można też kupić samo zakończenie, czyli kominek do montażu na pionie kanalizacyjnym. Również wielu producentów dachówek ceramicznych, betonowych oraz blachodachówek oferuje własne rozwiązania wywiewek, dopasowanych zarówno do wzornictwa pokrycia, jak i jego koloru.

Wywiewki nie mogą znajdować się w pobliżu kanałów wentylacyjnych i okien dachowych. Należy je wyprowadzić ponad dach na wysokość minimum 0,5 m (na dachach stromych) lub co najmniej 1,0 m (na płaskich).

W odróżnieniu od wywiewek, zawory wpuszczają odpowiednią ilość powietrza do kanalizacji, ale uniemożliwiają wydostawanie się z niej przykrych zapachów z kanalizacji. Zawory montuje się zawsze w pozycji pionowej. Stosuje się je do napowietrzania pionów niezakończonych wywiewkami oraz na końcu podejść kanalizacyjnych, z których spływanie ścieków jest utrudnione, np. podejście jest stosunkowo długie lub ma dużo załamań (zmian kierunków). Do zaworu musi dopływać powietrze, nie należy więc zabudowywać go szczelną ścianką. Jeżeli podejście jest wkute w ścianę i chcemy ją pokryć glazurą, należy osadzić zdejmowaną płytkę ceramiczną w ramce. Płytka nie może być zafugowana, aby powietrze mogło przepływać przez szczeliny.

Warto wiedzieć, iż w domach podłączonych do zbiornika bezodpływowego (szamba) można zrezygnować z montażu wywiewki na dachu i wszystkie piony kanalizacyjne zakończyć zaworami napowietrzającymi. Jednak wówczas szambo musi mieć własne odpowietrzenie.

Za zawór napowietrzający zapłacimy od 70 do 296 zł.

Oba te urządzenia - jeśli nie są właściwie wentylowane - mogą być przyczyną nieprzyjemnych zapachów w domu i na zewnątrz. Gromadzące się w nich gazy kanałowe, pochodzące z rozkładu ścieków (przede wszystkim metan i siarkowodór), mogą się rozchodzić po otoczeniu lub przenikać do kanalizacji wewnętrznej. Aby tego uniknąć, szamba oraz przydomowa oczyszczalnia ścieków muszą być wentylowane wywiewką wyprowadzoną 0,5 m nad poziomem terenu. Na szambach betonowch montuje się ją w płycie zbiornika, a z tworzyw sztucznych - na rurze dopływowej. Jej odległość od domu powinna wynosić minimum 5 m, a od granicy działki minimum - 2 m. Zalecana średnica rury wywiewnej wynosi 50-100 mm.

Każde urządzeniu sanitarne musi być podłączone do kanalizacji poprzez syfon. Jego brak lub jeśli nastąpi w nim spadek wody i odsłonięcie zamknięcia wodnego sprawi, że wyziewy z kanalizacji będą miały otwartą drogę do wnętrza domu. Zapach z miski ustępowej, która ma fabrycznie wykonane zamknięcie wodne, może wynikać z jej złego zamontowania. Do podłączania sedesu służą kształtki kielichowe ze specjalną uszczelką manszetową. Użycie zwykłego kolanka z PVC spowoduje powstanie między odpływem z miski a kształtką luzu, przez który mogą przenikać zapachy.

Aby zlikwidować zapachy z szamba lub oczyszczalni, warto stosować biopreparaty - proszki, tabletki i płyny zawierające szczepy bakterii rozkładających ścieki. Dozowane do szamb - oprócz usuwania nieprzyjemnej woni - zmniejszają ilość osadów, udrażniają kanalizację i niszczą bakterie chorobotwórcze. Aplikowane do przydomowych oczyszczalni, powodują rozwój pożytecznych bakterii lub odbudowują florę bakteryjną zubożoną przez dłuższe przerwy w dostawie ścieków, np. podczas urlopu domowników.