Czym się różni tynk tradycyjny od cienkowarstwowego?
Cementowo-wapienne wyprawy tynkarskie nakłada się grubą warstwą (1,5-2 cm) bezpośrednio na ściany zewnętrzne. Cienkowarstwowe (1-3 mm) stosuje się natomiast jako warstwę wykończeniową w bezspoinowych systemach ociepleń (BSO). Układa się je nie na murze (jak tradycyjne), ale na ociepleniu z wełny mineralnej lub styropianu, pokrytym siatką zatopioną w zaprawie klejowej.
Tynki tradycyjne to tynki cementowo-wapienne (lub wapienno-cementowe; o prawidłowej nazwie decyduje wzajemna proporcja obu spoiw), które można nanosić warstwą co najmniej 15 mm bezpośrednio na wszystkie tradycyjne materiały do wznoszenia ścian i stropów: cegły i pustaki ceramiczne, beton, beton komórkowy, silikaty. Tynki cementowo-wapienne wykańcza się farbami wapiennymi, mineralnymi i silikonowymi. Są też dobrym podłożem pod wszystkie szpachlowe mineralne techniki dekoracyjne.
Dawniej, tynki przygotowywano na budowie, z lokalnych surowców - piasku, drobnego żwiru i wapna, a po wynalezieniu metody produkcji cementu, także z jego dodatkiem. Jakość i czystość składników oraz ich wzajemne proporcje były jednak trudne do skontrolowania. Z czasem tynki tradycyjne zaczęto przygotowywać w fabryce - na place budowy docierają one w postaci suchych mieszanek, wymagających dodania wyłącznie wody. Ich stosowanie pozwala więc prowadzić prace bez nieśmiertelnej betoniarki, pryzmy piasku i dołu z wapnem.
Obecnie większość tynków nakłada się przy użyciu agregatów tynkarskich, dzięki czemu prace trwają krótko, a gotowe tynki mają bardzo dobre parametry.
Tynki cienkowarstwowe. Ze względu na rodzaj użytego spoiwa, rozróżnia się cienkowarstwowe tynki akrylowe i silikonowe oraz mineralne i silikatowe (które również można zaliczyć do specjalnej grupy tynków mineralnych, gdzie cement i wapno zastąpione są przez szkło wodne potasowe).
Tynki cienkowarstwowe zawierają dodatki chemiczne, poprawiające zarówno ich właściwości wykonawcze (urabialność, plastyczność, łatwość zacierania, przyczepność do podłoża), jak i fizyczne (schnięcie bez powstawania rys, wodoodporność i trwałość). Grubość (zwykle 1-3 mm) i faktura warstwy zależą od średnicy i kształtu użytego wypełniacza; stąd określenia takie jak baranek, kornik, łuska czy drapany.
Tynki cienkowarstwowe można stosować nie tylko jako ostatnią warstwę w systemie BSO, ale też nakładać - jako wykończenie - na ściany otynkowane tradycyjnie. Jak w wielu innych dziedzinach budownictwa, także i na elewacjach zauważono, że wystarczy wykonać efektowną warstwę wierzchnią, by uzyskać pożądane efekty wizualne (podobnie, jak na przykład z fornirowania mebli czy podłogowych desek warstwowych). Na warstwy tynku cementowo-wapiennego zaczęto więc stosować szlachetne mieszanki cienkich powłok.
Dawniej, tynki przygotowywano na budowie, z lokalnych surowców - piasku, drobnego żwiru i wapna, a po wynalezieniu metody produkcji cementu, także z jego dodatkiem. Jakość i czystość składników oraz ich wzajemne proporcje były jednak trudne do skontrolowania. Z czasem tynki tradycyjne zaczęto przygotowywać w fabryce - na place budowy docierają one w postaci suchych mieszanek, wymagających dodania wyłącznie wody. Ich stosowanie pozwala więc prowadzić prace bez nieśmiertelnej betoniarki, pryzmy piasku i dołu z wapnem.
Obecnie większość tynków nakłada się przy użyciu agregatów tynkarskich, dzięki czemu prace trwają krótko, a gotowe tynki mają bardzo dobre parametry.
Tynki cienkowarstwowe. Ze względu na rodzaj użytego spoiwa, rozróżnia się cienkowarstwowe tynki akrylowe i silikonowe oraz mineralne i silikatowe (które również można zaliczyć do specjalnej grupy tynków mineralnych, gdzie cement i wapno zastąpione są przez szkło wodne potasowe).
Tynki cienkowarstwowe zawierają dodatki chemiczne, poprawiające zarówno ich właściwości wykonawcze (urabialność, plastyczność, łatwość zacierania, przyczepność do podłoża), jak i fizyczne (schnięcie bez powstawania rys, wodoodporność i trwałość). Grubość (zwykle 1-3 mm) i faktura warstwy zależą od średnicy i kształtu użytego wypełniacza; stąd określenia takie jak baranek, kornik, łuska czy drapany.
Tynki cienkowarstwowe można stosować nie tylko jako ostatnią warstwę w systemie BSO, ale też nakładać - jako wykończenie - na ściany otynkowane tradycyjnie. Jak w wielu innych dziedzinach budownictwa, także i na elewacjach zauważono, że wystarczy wykonać efektowną warstwę wierzchnią, by uzyskać pożądane efekty wizualne (podobnie, jak na przykład z fornirowania mebli czy podłogowych desek warstwowych). Na warstwy tynku cementowo-wapiennego zaczęto więc stosować szlachetne mieszanki cienkich powłok.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
>- Więcej o:
