Ekologiczne domy z gliny

Chodzi o stare, sprawdzone metody zweryfikowane pod kątem przydatności do obecnych potrzeb. Zwolennicy budowania z gliny, słomy i drewna argumentują, że materiały te nie zawierają toksycznych i szkodliwych dla zdrowia substancji. Jeśli wykorzystany będzie materiał z najbliższej okolicy, obniży się koszty transportu i ograniczy emisję CO2 do środowiska. Materiały są mało przetworzone, do ich produkcji zużyto niewiele energii, a odpady z budowy wracają do natury.

Glina wymieszana z dużą ilością słomy lub trocin, wiórów drewna, granulek keramzytu to odmiana lekka (100 kg/m³) i ciepła. Wersja ciężka (1 t/m³) – mieszanka gliny z piaskiem i niewielkim dodatkiem słomy czy trocin, a także sama ubijana glina – wymaga izolacji termicznej.

Bloczki gliniane. Wykonuje się w prasach ręcznych lub hydraulicznych. Glinę miesza się z dużą ilością słomy, formuje i pozostawia do wysuszenia. Z bloczków tych można konstruować zewnętrzne i wewnętrzne ściany nośne, a także działowe oraz mury szachulcowe (zwane murem pruskim). Muruje się je, używając zaprawy glinianej lub wapienno-glinianej.

Monolityczne ściany z gliny lekkiej. Mieszanka gliny i słomy jest wykonywana tak jak przy blokach, ale masę umieszcza się w rozbieralnym deskowaniu i zagęszcza. Tej techniki używa się zazwyczaj do konstrukcji grubych ścian zewnętrznych. Do budowy ściany monolitycznej można także wykorzystać mieszankę gliny i dodatków innych niż słoma.
Kostki słomy tynkowane gliną lub wapnem. Konstrukcję nośną (tradycyjnie drewnianą, słupowo-ryglową) wypełnia się sprasowanymi kostkami słomy. Zawiera ona powietrze, które jest dobrym izolatorem. Współczynnik przewodzenia ciepła sprasowanej słomy wynosi 0,09 W/(mK), co przy najczęściej stosowanej grubości ściany 45 cm daje współczynnik przenikania ciepła U = około 0,13 W/(m²K). To umożliwia wykorzystanie tej techniki w budownictwie pasywnym. Można też budować bez konstrukcji – ściana nośna jest z kostek słomy (grubości 70-120 cm) pokrytych kilkoma warstwami tynku naturalnego.

Glina układana ręcznie warstwami. W tej technice wykorzystuje się dużo gliny i mało wypełniaczy. Rękami i stopami miesza się bryły ziemi ze słomą i piaskiem i układa je na fundamentach. Mury o grubości 60 cm nie wymagają konstrukcji nośnej. Pokrywa się je wapiennym tynkiem.

Glina ubijana w szalunkach. Mury wznosi się, zaczynając od skonstruowania drewnianego lub stalowego szalunku, w którym partiami układa się i ubija glinę, najczęściej ręcznymi młotami pneumatycznymi (do poszczególnych warstw ubijanej ziemi można dodawać różne pigmenty, co ostatecznie zapewni ciekawy efekt). Ściana zewnętrzna wymaga dodatkowego ocieplenia.

Glina z drewnem. Ściany nośne wznosi się z polan czy pieńków opałowych układanych w poprzek muru i przekładanych masą gliniano-trocinową jako warstwą izolacji (drewno zajmuje około połowy objętości ściany). Na nieotynkowanej elewacji widoczne są przekroje pieńków.