Mój dom, nawiązujący do klasycznej modernistycznej formy, powstał w sielskiej scenerii, w której niejedna osoba widziałaby raczej budynek podobny do polskiego dworku. Ja byłem jednak przekonany, że ciekawszy efekt można uzyskać, sięgając do zasady twórczego kontrastu. Nie ukrywam, że mój zawód ułatwił mi dokonanie takiej próby. W nieskomplikowanym układzie przestrzennym domu umieszczono meble i przedmioty z tak różnych światów, że w ustnej relacji mogłyby świadczyć o wątpliwym guście. Tymczasem okazuje się, że "biedermeiery" czy "ludwiki" dobrze wpisują się w zgeometryzowaną architekturę i tworzą ładną całość z przezroczystymi krzesłami projektu Filipa Starcka czy szezlongiem Le Corbusiera. Granice między stylami są niwelowane przez pokryte wzorami tapety i obicia.
Uważam, że wystrój wnętrza powinien w naturalny sposób narastać w czasie, tak jak to działo się w starych rodzinnych domach, których z przyczyn historycznych w Polsce jest niestety mało. Aby osiągnąć podobny efekt w nowym domu, pozostaje uruchomienie wyobraźni, która pozwoli z różnych stylistycznych opcji stworzyć nową estetyczną jakość. Dla mnie nie do przyjęcia są wnętrza, które wyglądają jakby przed chwilą wyszedł z nich projektant, a ich właściciel zastanawia się, czy może powiesić marynarkę na oparciu krzesła, żeby przypadkiem nie zaburzyć koncepcji całości.
