Wełna lamelowa czy standardowa, czyli ocieplanie ścian metodą lekką mokrą bez tajemnic

Płyta lamelowa czy zwykła, czyli wybierz odpowiedni układ

Na początek wyjaśnijmy, że istnieją dwa podstawowe typy produktów z wełny kamiennej, które stosuje się do ocieplenia ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą (nazywaną też ETICS): standardowe płyty fasadowe o nieregularnej, zaburzonej strukturze włókien, a także płyty z wełny lamelowej z włóknami ułożonymi prostopadle do podłoża. Jak owe różnice przekładają się na konkretne właściwości i zastosowania?

Zarówno klasyczne, sprężyste płyty, jak i płyta lamelowa stanowią kluczowy element w systemach cienkowarstwowej izolacji termicznej, które od lat uchodzą za jeden z najskuteczniejszych sposobów ocieplania ścian zewnętrznych budynków. Obok wspomnianego już rozwiązania PAROC Linio 80, warto zwrócić uwagę na płytę PAROC Linio 10 która z kolei doskonale sprawdzi się na ścianach wykańczanych cienkowarstwowymi tynkami fasadowymi w istniejących bądź nowych budynkach. Jeśli zależy nam na wyjątkowo wysokich parametrach termoizolacyjnych ściany, warto zaś postawić na wariant PAROC Linio Pro, który charakteryzuje się bardzo niskim współczynnikiem przewodzenia ciepła na poziomie 0,034 W/mK.

Cienkowarstwowa izolacja termiczna z wykorzystaniem wełny: jakie korzyści?

Oprócz wymienionych już na początku zalet, czyli niskiej przewodności cieplnej, ekstremalnie wysokiej odporności na ogień oraz znacznej wytrzymałości mechanicznej, każda płyta z wełny kamiennej – niezależnie od układu włókien – cechuje się też tym, że nie gromadzi wilgoci i nie reaguje na zmiany temperatury, co przekłada się na trwałość izolowanych przegród. Stosując ten naturalny materiał można w łatwy sposób uzyskać gładką powierzchnię bazową dla zaprawy tynkarskiej w przypadku nierównych powierzchni ściany nośnej. Jednocześnie, poprawia ona izolacyjność akustyczną i zwiększa bezpieczeństwo przeciwpożarowe elewacji.

Zarówno wełna lamelowa, jak i standardowe płyty fasadowe stanowić będą element trwałej i estetycznej fasady, na której doskonale sprawdzą się wszelkiego rodzaju gzymsy, pilastry, wyprawy tynkarskie, okładziny elewacyjne imitujące drewno, kamień czy klinkier. Uzyskujemy więc “dwa w jednym” – aspekt praktyczny idealnie współgra z walorami estetycznymi. W tym kontekście, nie dziwi popularność izolowania ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą z użyciem płyty lamelowej, będącej materiałem niepalnym, bardzo dobrze izolującym, paroprzepuszczalnym, i co nie mniej ważne – idealnym na wszelkiego rodzaju krzywizny.

Nawet najlepsza technologia izolacji i najdoskonalszy materiał nie wystarczą jednak do osiągnięcia zamierzonego efektu, jeśli zabraknie precyzji wykonania. Aspekt ważny zarówno w odniesieniu do wełny lamelowej, wykorzystywanej przy bardziej wymagających kształtach ścian, jak i przy standardowych płytach fasadowych.

Nie zapomnij o podłożu!

Właściwe przygotowanie ściany stanowi niezwykle istotny element prac wykonawczych. Wprawdzie elastyczna wełna kamienna w postaci tradycyjnych płyt fasadowych radzi sobie świetnie z nierównościami izolowanego podłoża, a płyta lamelowa – z zakrzywionym powierzchniami, jednak kluczowym etapem jest zapewnienie odpowiedniej przyczepności dla zaprawy klejącej. Należy więc usunąć słabo związany ze ścianą stary tynk czy farbę, a podłoże mocno nasiąkliwe zagruntować preparatami obniżającymi chłonność.

Bądź dokładny

Jeśli będziemy przestrzegać podstawowych reguł i zachowamy maksymalną dokładność, wykonanie ocieplenia metodą lekką mokrą nie będzie czynnością przesadnie skomplikowaną. Bez względu na to, którą technologię wybierzemy – PAROC Linio 80 czy PAROC Linio 10 – przed klejeniem, płyty izolacyjne z wełny warto oczyścić szczotką, usuwając pył i luźne cząstki mogące gromadzić się na placu budowy. Zaprawę klejową zawsze należy nanosić w dwóch etapach, zaczynając od szpachlowania płyty gładką stroną pacy, a następnie – po wyschnięciu – nanieść pacą zębatą kolejną warstwę kleju.

Montaż płyt do uprzednio przygotowanego podłoża rozpoczynamy niezwłocznie po wyschnięciu zaprawy. Zaczynamy od dołu, wyznaczając początek warstwy ocieplenia przy pomocy określającej granicę izolacji przeciwwilgociowej ścian piwnicy listwy cokołowej, którą po zakończeniu prac montażowych możemy bez problemu odkręcić. Płyty układamy na mijankę tj. z przesunięciem o pół długości w stosunku do rzędu poniżej. W odległości kilku centymetrów od już ułożonych płyt przykładamy kolejne, dociskając je do poprzednich i na bieżąco wyciskając nadmiar kleju.

Postaw kropkę nad „i”

Do wykończenia elewacji należy przystąpić 24 godziny po zamontowaniu warstwy ocieplenia. Na początek przy pomocy pacy drewnianej z papierem ściernym o grubym uziarnieniu usuwamy wszelkie nierówności pomiędzy poszczególnymi płytami. Oczyszczone i wyrównane podłoże pokrywamy cienką warstwą zaprawy zbrojącej, zatapiając w niej listwy narożnikowe z siatką, które dodatkowo wzmocnią ościeża i krawędzie budynku. Zadbawszy o zabezpieczenie newralgicznych miejsc, ponownie szpachlujemy całą powierzchnię fasady cienką warstwą zaprawy zbrojącej, a po wyschnięciu pierwszej warstwy czynność powtarzamy.