Ścieki - rodzaje instalacji kanalizacyjnej

Instalacja kanalizacyjna wewnętrzna

Czyli instalacja kanalizacyjna wewnątrz domu. Składa się z podejść pod urządzenia sanitarne, pionów kanalizacyjnych oraz przewodów odpływowych, zwanych poziomami.

Najczęściej działa w układzie grawitacyjnym, w którym ścieki spływają pod własnym ciężarem, ale możliwe są też układy mieszane, w których ścieki z pomieszczeń znacznie oddalonych od pionu lub poziomu można przetłaczać za pomocą urządzeń rozdrabniająco-przepompowujących (patrz: Przepompownie).

Właściwe działanie. Aby kanalizacja działała właściwie, muszą być spełnione cztery niżej opisane warunki.

- Średnice rur. Powinny być dobrane do rodzaju i liczby podłączonych do nich urządzeń oraz długości i liczby załamań odcinków poziomych. Jeśli pojedyncze podejścia do umywalek, zlewozmywaków i bidetów mają więcej niż trzy zmiany kierunku trasy, to średnicę należy zwiększyć o jeden wymiar (np. z 40 do 50 mm). Długość pojedynczych podejść średnicy 40 i 50 mm nie powinna przekraczać 3 m, a średnicy 75 mm - 5 m, inaczej również należy je zwiększyć o jeden wymiar (tzn. z 40 do 50 mm, z 50 do 75 mm a z 75 do 110 mm). Podobnych zmian należy dokonać, jeśli różnica poziomów między syfonem a punktem podłączenia podejścia do pionu jest mniejsza niż 1 m;

- Spadki. Podejścia kanalizacyjne i rury odpływowe działające grawitacyjnie muszą mieć odpowiedni, dobrany do średnicy spadek w kierunku spływania ścieków. Spadków tych nie wymagają rury działające pod ciśnieniem (którymi tłoczone są ścieki za pomocą pomp);

- Wentylacja. Aby w rurach nie dochodziło do spiętrzania ścieków w przewodach czy wysysania wody z syfonów, niezbędna jest odpowiednia wentylacja kanalizacji;

- Otwory rewizyjne. Aby w razie awarii można było skontrolować lub wyczyścić piony, każdy z nich powinien mieć w dolnej części zamykany otwór rewizyjny (czyszczak).

Dobry plan. Często ustawienie przyborów sanitarnych uzależnia się od usytuowania pionów. Tymczasem, zwłaszcza w domach niepodpiwniczonych, wszystkie urządzenia można podłączyć niezależnie od nich - podejściami ułożonymi w podłodze na gruncie. Do pomieszczeń odległych od pionów pomocne są też wspomniane wyżej urządzenia przepompowujące. Im wcześniej zaplanujemy wszystkie niestandardowe rozwiązania, tym łatwiej będzie je wykonać.

Instalacja kanalizacyjna zewnętrzna

Jest to część instalacji kanalizacyjnej wyprowadzona na zewnątrz budynku, doprowadzająca ścieki do kanalizacji bytowej lub kanalizacji ogólnospławnej albo zbiornika bezodpływowego zwanego szambem lub do oczyszczalni przydomowej.

W skład instalacji zewnętrznej wchodzą:

Przewód odpływowy (zwany poziomem). Powinien być wykonany z rur o średnicy 160 mm, wytrzymałych na zwiększone obciążenia. Przewód powinien być wyprowadzony z budynku na głębokości minimum 60 cm - licząc od wierzchu rury, aby ścieki w nim nie zamarzały. Jeśli z jakiegoś powodu głębokość ta musi być mniejsza, to należy ocieplić rurę od góry (np. żużlem lub keramzytem). Jeśli przewód doprowadzany jest do szamba, to warto go ułożyć tak (zakrzywić), by szambo nie znajdowało się w linii prostej od domu i w przyszłości nie utrudniało podłączenia do kanalizacji komunalnej;

Zasuwa burzowa (urządzenie zalecane). Chroni pomieszczenia wyposażone w przybory sanitarne (głównie w muszlę ustępową, brodzik lub wpust podłogowy), znajdujące się poniżej terenu, przed zalaniem w wyniku cofania się ścieków oraz przed gryzoniami wędrującymi kanałami. Zasuwę warto montować zarówno w instalacji kanalizacyjnej (ściekowej), jak i odwadniającej (np. doprowadzonej do garażu) podłączonej do kanalizacji deszczowej. Ponieważ zasuwę należy montować w miejscu łatwo dostępnym, najlepiej na zewnątrz budynku, można ją umieścić na przewodzie odpływowym: w zamykanej studzience kanalizacyjnej usytuowanej blisko domu. Ewentualnie można ją też umieścić wewnątrz budynku, blisko przejścia rury przez fundamenty;

Studzienka kanalizacyjna, rewizyjna (potrzebna w instalacjach podłączanych do kanalizacji komunalnej);

Przykanalik (część przyłącza, odcinek łączący instalację wyprowadzoną z domu, z komunalną siecią kanalizacyjną). Średnica przykanalika musi być określona w projekcie przyłącza kanalizacyjnego; zwykle jest równa średnicy przewodu odpływowego. Zagłębienie i spadek przykanalika zależą od zagłębienia kolektora kanalizacyjnego i głębokości dna studzienki na posesji;

Zbiornik bezodpływowy zwany szambem;

Elementy oczyszczalni przydomowej;

Sieć kanalizacji bytowej lub kanalizacji ogólnospławnej. Ta część jest własnością lokalnego zakładu kanalizacji lub gminy.

Wszystkie elementy instalacji zewnętrznej dotyczące danej działki powinny być naniesione na planie posesji, zgodnie z wymaganymi projektami lub warunkami technicznymi podłączenia domu do sieci kanalizacyjnej, wydawanymi przez lokalny zakład kanalizacji. Budowa instalacji zewnętrznych na terenie działki wymaga zgłoszenia w starostwie powiatowym - chyba, że instalacje te były objęte pozwoleniem na budowę domu i zostały wykonane w trakcie ważności pozwolenia.

Pod nazwą instalacje zewnętrzne rozumiane są wszystkie elementy instalacji transportującej lub gromadzącej ścieki bytowo-gospodarcze, znajdujące się poza budynkiem. Nazwa ta nie dotyczy natomiast instalacji do odprowadzania wody deszczowej.

Zasuwa burzowa nie jest elementem niezbędnym, ale bardzo zalecanym, gdyż chroni pomieszczenia piwniczne i podłogi na gruncie, wyposażone we wpust podłogowy przed zalaniem ściekami.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>