Styl szkocki: ojczyzna kratki
Potężna kuzynka Anglia przez wieki narzucała Szkotom sposób urządzania wnętrz. Indywidualiści z północy przekształcili jednak obce wzory w swój oryginalny styl.
Styl szkocki z angielskim łączą meble o podobnych formach, za to różni je dobór materiałów, kolorystyka i motywy dekoracyjne, a to właśnie one mają zasadniczy wpływ na postrzeganie klimatu wnętrza. W wiejskich domach z dziewiętnastowiecznej Anglii, uważanych dzisiaj za wzorzec stylu angielskiego, panowała bardzo kobieca atmosfera, którą tworzyły jasne pastelowe barwy, realistyczne kwiatowe ornamenty i dekoracyjne bibeloty. Szkockie wnętrza były natomiast zdecydowanie męskie: wykończone surowymi materiałami, jak kamień czy cegła, wyposażone tylko w niezbędne sprzęty, skromnie ozdobione, na ogół zrobione z ciemnego drewna dodającego im masywności. Tę poważną atmosferę ożywiały jedynie wełniane tkaniny w kolorową kratę - charakterystyczny szkocki wzór, który zrobił ogromną karierę na całym świecie i nadal jest bardzo modny.
Cechy typowe dla stylu szkockiego
* Tartany, czyli wełniane tkaniny w kratę. W każdej miejscowości były inne, bo lokalni rzemieślnicy starali się tworzyć unikatowe wzory i kolorystykę, korzystając z barwników dostępnych w najbliższej okolicy. Z czasem tartany stały się wyróżnikiem wskazującym na przynależność do określonego klanu. Z kraciastych tkanin były nie tylko ubrania (kilty, czyli spódnice, oraz szale), ale także obicia tapicerowanych mebli.
* Drewniane meble. Zwykle w naturalnym kolorze, ciemniejącym wraz z upływem czasu; jeśli malowane, to tylko na czarno. Z drewna robiono wszystkie meble, także te do siedzenia, jak krzesła czy ławy; jedynie w zamożniejszych domach pojawiały się sprzęty tapicerowane, zapewniające większą wygodę.
* Surowe ściany. Z kamienia, cegły albo drewna, tak jak cały budynek; nie tynkowano ich, nie malowano ani nie oklejano tapetami.
* Skromne ozdoby. Oprócz tkanin pojawiały się tylko owcze skóry. Położone na podłodze zastępowały drogie dywany, zawieszone na ścianach ocieplały niedogrzane pomieszczenia.
Cechy typowe dla stylu szkockiego
* Tartany, czyli wełniane tkaniny w kratę. W każdej miejscowości były inne, bo lokalni rzemieślnicy starali się tworzyć unikatowe wzory i kolorystykę, korzystając z barwników dostępnych w najbliższej okolicy. Z czasem tartany stały się wyróżnikiem wskazującym na przynależność do określonego klanu. Z kraciastych tkanin były nie tylko ubrania (kilty, czyli spódnice, oraz szale), ale także obicia tapicerowanych mebli.
* Drewniane meble. Zwykle w naturalnym kolorze, ciemniejącym wraz z upływem czasu; jeśli malowane, to tylko na czarno. Z drewna robiono wszystkie meble, także te do siedzenia, jak krzesła czy ławy; jedynie w zamożniejszych domach pojawiały się sprzęty tapicerowane, zapewniające większą wygodę.
* Surowe ściany. Z kamienia, cegły albo drewna, tak jak cały budynek; nie tynkowano ich, nie malowano ani nie oklejano tapetami.
* Skromne ozdoby. Oprócz tkanin pojawiały się tylko owcze skóry. Położone na podłodze zastępowały drogie dywany, zawieszone na ścianach ocieplały niedogrzane pomieszczenia.
- Więcej o:
- wystrój wnętrz
