Segment z lat 60. na Saskiej Kępie

Kto tu mieszka? Dorota, Ewa, Zosia i Kotencjusz.

Gdzie? W Warszawie.

Metraż: Ok. 200 m kw., czterokodygnacyjny segment w zabudowie szeregowej

Dom na Saskiej Kępie w Warszawie – brzmi doskonale, nawet jeśli chodzi o szeregowiec. Bo Saska to szereg dobrych skojarzeń: zieleń i świetna międzywojenna architektura, przyjazna skala. Do centrum tylko krok, a tempo życia jakby spokojniejsze, niestołeczne... Ale powojenne budownictwo ma swoje mankamenty: niewielkie pokoje, gąszcz ciasnych korytarzy, przymałe okna. Taki obraz ujrzały obecne właścicielki, gdy kilka lat temu po raz pierwszy przekroczyły próg segmentu przy cichej, obsadzonej starodrzewem ulicy. Ten był uprzywilejowany – jako skrajny w szeregu, miał ogród z trzech stron i lepiej doświetlone wnętrza – lecz mimo to cierpiał na niedobór słońca i otwartej przestrzeni.

Od lat nieodnawiany, wołał o remont, ale także o trochę światła, powietrza i nowoczesności. Nowym lokatorkom zależało jednak na zachowaniu ducha miejsca; nie chciały ignorującej otoczenie luksusowej willi. Dom z sześćdziesięcioletnią metryką miał pozostać tym, czym był w zamyśle swoich twórców – funkcjonalnym segmentem, częścią tkanki kultowej dzielnicy.

Z wyborem pracowni właścicielki domu nie miały problemu: z Katarzyną Baumiller i Agnieszką Kossowską współpracowały już dwukrotnie. Od kawalerki, przez ponadstumetrowy apartament – porozumienie wykute podczas kilkunastoletniej współpracy to kapitał, który gwarantował, że podołają zadaniu.

– mówi Agnieszka Kossowska. A Katarzyna Baumiller dodaje

W ich rękach dom „otworzył oczy”. Na parterze i piętrze stare niewielkie okna zastąpiły szklane tafle od ściany do ściany, tak ciężkie, że musiał je dostarczyć dźwig budowlany. Meander ciasnej sieni, korytarza, schowków, zaułków i sześciometrowej kuchni zastąpiła jasna przestrzeń: teraz już od progu widać ogród po drugiej stronie budynku.

Parter to otwarty plan, w którym nic nie burzy harmonii. „Przyklejona” do ściany pięciokątna bryła, kryjąca garderobę i toaletę, oszukuje oko lustrzaną okładziną. Tuż za nią, wydobyte z niebytu klatki stare schody z lastriko tworzą pomost łączący wczoraj i dziś. Projektantki dodały im ślusarską balustradę; rytmiczna liniatura żeliwnych prętów jest jednocześnie ozdobą i reminiscencją poetyki PRL-u. To, co było w jej wzornictwie najlepsze, znalazło tu odbicie w detalach: w kompozycji małych i dużych kwadratów okładziny ściennej, która trafiła do łazienki na piętrze, ale również na cokół elewacji domu, w dobranych tworzywem do schodów parapetach z lastriko czy w wyoblonym narożniku wielkiej szafy w sypialni. Echem sprzed półwiecza odzywa się też regał w salonie, który przyciąga spojrzenia. 

To samo można powiedzieć o całym mieszkaniu. Projektantki wykorzystały wieloletnią znajomość ze swoimi klientkami i skroiły im wnętrza na miarę. Salon bez sofy? Czemu nie; tutaj nie siedzi się godzinami przed telewizorem, zastępuje go widok za oknem. Nie ma też podziału na część wypoczynkową i jadalnię, jest za to zaprojektowany przez duet Kossowska-Baumiller długi dębowy stół z wygodną ławą, a w roli kanapy dwie plamy koloru – obrotowe siedziska Ottoman autorstwa Noé’go Duchaufour-Lawrance’a.

– mówi Katarzyna Baumiller.

Stare schody, stara, przemalowana na biało, drewniana mozaika na podłogach, techniczna elegancja lamp i ciepły odcień dębu, ulubionego drewna projektantek, które w tych powściągliwych wnętrzach ujawnia swoją urodę – pierwiastki dawne i współczesne skomponowały się tu w spójną całość. W Saską Kępę w pigułce.