Dobry początek. Prace wykończeniowe

Roboty wykończeniowe to prace, które są ze sobą ściśle powiązane. Często zdarza się, że są wykonywane w niewłaściwej kolejności lub równolegle, zamiast jedne po drugich. W ten sposób można sobie skomplikować organizację prac, a w ekstremalnych sytuacjach – zniszczyć efekty wcześniej wykonanych robót. Dlatego dobrze jest przeprowadzić je w odpowiedniej kolejności.

Powodzenie wykończenia domu zależy od organizacji robót, zgrania wykonawców oraz zapewnienia dostawy materiałów. Wszelkie odstępstwa od planu mogą wpływać na prowadzone prace i spowodować niedotrzymanie terminów.

Współpraca z architektem wnętrz

Coraz więcej osób planujących zakup czy remont mieszkania korzysta z usług architektów wnętrz. Pomaga to uniknąć popełnienia wielu błędów i określić budżet inwestycji. Jest grupa osób, które oczekują od projektantów pomocy jedynie na etapie układu funkcjonalnego, czyli ustalenia funkcji i organizacji pomieszczeń, komunikacji czy oświetlenia. Jest to etap „techniczny” projektu i zawiera wytyczne branżowe. Większość jednak decyduje się na projekt kompleksowy z nadzorami autorskimi nad realizacją projektu. Wysokość honorarium za projekt wyliczana jest zazwyczaj na podstawie powierzchni projektowanej, a cena 1 m² jest ustalana przez pracownie, stąd ich duża rozpiętość. Najlepiej jest więc korzystać z usług projektanta z wiarygodną rekomendacją, którego pracę możemy zobaczyć i ocenić „na żywo”. Współpraca z projektantem jest korzystna i daje szansę na powstanie niebanalnych wnętrz, dostosowanych do potrzeb przyszłych użytkowników.

Ułożenie instalacji

Zanim przystąpi się do robót wykończeniowych, należy wykonać wszystkie prace związane z tym, co zostanie zakryte. Należą do nich instalacje: elektryczna, wodna, kanalizacyjna, centralnego ogrzewania, wentylacyjna, alarmowa, internetowa, dystrybucji gorącego powietrza, rekuperacji, centralnego ogrzewania.

Nie ma żelaznych reguł, od czego zacząć układanie instalacji, ponieważ wszystko zależy od ustalenia terminów z wykonawcami. Najczęściej rozpoczyna się od wykonania instalacji wentylacyjnej, jeśli jest mechaniczna, oraz instalacji dystrybucji gorącego powietrza (jeśli takie są zaplanowane). Następnie robi się instalację elektryczną i jej pochodne, czyli np. alarmową czy internetową. Kolejnymi są instalacje wodna i kanalizacyjna.

Przed zakryciem instalacji należy je sprawdzić. W przypadku elektrycznej robi się odpowiednie pomiary. Powinien je wykonać uprawniony do tego wykonawca. Tak samo jest w przypadku instalacji centralnego ogrzewania i gazowej. Muszą być sprawdzone pod względem szczelności. Wszystkie testy i kontrole powinny być udokumentowane odpowiednimi protokołami, przekazanymi ostatecznie inwestorowi. Dobrze, jeśli zostanie to odnotowane przez kierownika budowy. Protokoły inwestor musi dołączyć do pozostałych dokumentów związanych z budową.

Tynkowanie ścian i sufitów

Po wykonaniu instalacji przychodzi kolej na tynki wewnętrzne. Układa się je w taki sposób, by zakryć ułożone wcześniej przewody, kable czy rury. Zgodnie z przepisami tynk wewnętrzny nad przewodami instalacji elektrycznej powinien mieć grubość przynajmniej 5 mm. Wyprawa tynkarska może być wykonana warstwowo i z różnych produktów (np. tynku i gładzi).

Najpierw układa się mokre tynki na sufitach, później na ścianach. Jeśli sufity mają być wykonane jako konstrukcja podwieszona, zabudowana płytami gipsowo-kartonowymi, najpierw tynkuje się ściany na mokro, a suchą zabudowę wykonuje się znacznie później.

Niekiedy zdarza się, że w przypadku okien drewnianych ich producent uzależnia udzielenie gwarancji od zaleceń montażowych. Zazwyczaj wymaga, by okna były montowane dopiero po ułożeniu tynków wewnętrznych.

Ułożenie podłóg

Przed wykończeniem posadzek trzeba ułożyć instalację centralnego ogrzewania. Obecnie popularne jest ogrzewanie podłogowe; instalację wykonuje się po naniesieniu tynków, ale przed wylewkami. Przed ułożeniem instalacji ogrzewania podłogowego układa się izolację ze styropianu lub wełny mineralnej.

Fragmenty tradycyjnej instalacji c.o. (podejść do grzejników) umieszcza się w ścianach, co można zrobić zarówno przed tynkowaniem, jak i po tynkowaniu. Jeśli realizacja następuje po tynkowaniu, należy miejscowo naciąć tynk wewnętrzny, a po zakończeniu prac go uzupełnić.

Kiedy ściany i sufity są już otynkowane, a instalacja grzewcza ułożona, można przystąpić do wykonania wylewek jastrychowych, czyli podkładów pod posadzki. Jastrych układa się na warstwie styropianu lub wełny mineralnej oraz – jeśli jest to przewidziane – na ogrzewaniu podłogowym.

Tynki i jastrychy muszą całkowicie związać oraz osiągnąć odpowiedni poziom wilgotności, zanim można przystąpić do kolejnych robót wykończeniowych. Stanowią one bowiem niezbędne podłoże dla dalszych prac.

Wykończenie podłóg – materiały na posadzki

Wybór rodzaju pokrycia podłogowego ma spory wpływ na to, jak długo trwać będą prace wykończeniowe. Pokrycia drewniane, ale też te laminowane, wymagają odpowiedniej temperatury, musi też być zachowana właściwa wilgotność powietrza.

Układanie drewnianych posadzek można rozpocząć po zakończeniu wszystkich prac budowlanych i instalacyjnych, a także tynkarskich. Temperatura w pomieszczeniu, w którym zamierzamy wykonać podłogę, powinna wynosić przynajmniej 10°C, a optymalnie – 18-23°C. Taką temperaturę musi też mieć podłoże. Istotną sprawą jest właściwa wilgotność podłoża. Ma to znaczenie szczególnie przy okładzinach drewnianych (laminat i wykładziny dywanowe są w tym względzie mniej wymagające). Wilgotność podłoża cementowego pod parkiet nie może przekraczać 2%, a anhydrytowego – 0,5%. Jeżeli poziom wilgotności jest nieco wyższy, można zastosować grunt odcinający. Odpowiednią wilgotność muszą mieć też same okładziny, dlatego przed układaniem powinny leżakować w pomieszczeniu przynajmniej przez 48 godzin.

Drewno lite. Tradycyjne okładziny z litego drewna różnią się wielkością poszczególnych elementów oraz grubością – mają od 8 (mozaiki) do 24 mm (deski, parkiet). Oznacza to, że ich trwałość jest zróżnicowana. Najczęściej sprzedawane są jako surowe elementy, które po przyklejeniu trzeba oszlifować i wykończyć.

Deski podłogowe. Są jednym z najgrubszych pokryć – mają zwykle 20-24 cm. Produkowane są zarówno z rodzimego drewna, jak i z gatunków egzotycznych. Przykleja się je bezpośrednio do posadzki lub montuje na legarach.

Parkiety. Wykonywane z deseczek, które łączy się między sobą i przykleja do podłoża. Dostępne są w wielu wariantach wymiarowych i grubości od 14 do 22 mm.

Mozaiki. Wykonywane z wąskich deseczek (lamelek), podklejonych na specjalnej siatce z tworzywa, dzięki której zgrupowane są w formie płyt o wymiarach 40 x 40 cm. Mozaiki mogą mieć grubość od 8-12 mm (tradycyjne) do 20-22 mm (mozaiki przemysłowe, sztorcowe).

Drewno warstwowe. Wykonane z kilku warstw drewna, układanych tak, by słoje w nich znajdowały się prostopadle względem siebie. Dzięki temu mniej reagują na zmiany temperatury i wilgotności powietrza. Dolne warstwy wykonywane są zwykle z tańszych gatunków (sosna lub świerk), a górna – z bardziej szlachetnego drewna. Od grubości warstwy wierzchniej zależy możliwość renowacji (cyklinowania) posadzki. Zaletą podłóg warstwowych jest to, że można je użytkować już w kilka godzin po ułożeniu.

Parkiet dwuwarstwowy. Każda klepka takiego parkietu składa się z dwóch warstw: nośnej i użytkowej. Gwarantuje to trwałość i stabilność podłogi. Montowana jest podobnie jak tradycyjny parkiet – klepki mocuje się do podłoża i między sobą (mają pióro i wpust z każdej strony). Parkiet dwuwarstwowy produkowany jest w trzech wersjach: fabrycznie pokryty lakierem utwardzanym promieniami UV, olejowany i surowy (wymaga wykończenia we własnym zakresie).

Deski trójwarstwowe. Składają się z trzech warstw. Górna wykonana jest z drewna szlachetnego, środkowa – przeciwprężna – z poprzecznie ułożonych lamelek z miękkiego gatunku drewna; zadaniem spodniej jest natomiast stabilizacja i usztywnienie deski. Ogromną zaletą desek trójwarstwowych jest to, że łatwo się je układa jako podłogę pływającą – elementy mocowane są między sobą, ale nie przytwierdza się ich do podłoża. Niektóre deski warstwowe, w przeciwieństwie do okładzin litych, polecane są na ogrzewane podłogi (ale powinny być przyklejone do podłoża). Deski sprzedawane są z fabrycznie wykończoną powierzchnią (lakierem lub olejem), więc wykonana z nich podłoga od razu jest gotowa do użytkowania.

Panele laminowane. Nie są materiałem na posadzkę na lata. I można to potraktować, jako ich zaletę. W pokojach dzieci nawet najtrwalsze materiały przegrywają w zderzeniu z farbami, flamastrami, plasteliną i kreatywnością małych mieszkańców. W takim zastosowaniu panele mają wiele zalet. Podłoga taka jest tania i szybko się ją układa; równie bezproblemowo da się ją zdemontować. Uszkodzonych paneli laminowanych nie można naprawić, ale można je wymieniać. Cena paneli zależy przede wszystkim od ich grubości (zwykle 6-8 mm) i zastosowanych do produkcji materiałów. Wpływa na nią także ich ścieralność. Od tego parametru zależy, do jakich pomieszczeń są przeznaczone. Ścieralność paneli laminowanych określana jest przez pięć klas – od AC1 do AC5.

Wykładziny dywanowe. W sypialniach miękka wykładzina dywanowa wydaje się atrakcyjną alternatywą dla innych pokryć podłogowych. Tym ciekawszą, że dobrze izoluje cieplnie i akustycznie. Jeśli nie mamy problemów alergicznych i godzimy się z koniecznością częstego odkurzania, warto rozważyć ułożenie wykładziny z włókien naturalnych lub sztucznych.

Wykładziny naturalne. Produkuje się je m.in. z wełny (czystej lub przędzy wzbogaconej 20% dodatkiem poliamidu). Wykładzina wełniana jest miękka, miła w dotyku, ma właściwości antystatyczne i nie ulega zagnieceniom.

Wykładziny sztuczne. Wykonuje się najczęściej z poliamidu, polipropylenu lub akrylu. Poliamid jest bardzo trwały, a przy tym miękki i sprężysty, lecz łatwo się elektryzuje. Polipropylen cechuje odporność na zaplamienia. Runo z włókien akrylowych ma właściwości podobne do wełny, ale jest mniej odporne na uszkodzenia mechaniczne.

Płytki ceramiczne. Płytki ceramiczne mogą być przeznaczone do układania tylko na ścianach lub także na podłodze. Różnią się sposobem produkcji, nasiąkliwością i klasą ścieralności. Najistotniejszym kryterium jest nasiąkliwość. Według norm są cztery grupy nasiąkliwości, oznaczane odpowiednimi symbolami. Symbol musi znajdować się na każdym opakowaniu płytek. Dzięki temu wiadomo, czy nadają się do zastosowań na zewnątrz lub tylko wewnątrz pomieszczeń.

Kamień. Najważniejszym kryterium doboru rodzaju kamienia na posadzkę jest ścieralność. Od niej zależy, czy będzie ona trwała, a także czy nie będzie pylić (nadmiernie ścieralną pokrywać będzie jasny pył). Im niższa ścieralność, tym większa spoistość kamienia, a więc i mniejsza nasiąkliwość. Dlatego w pomieszczeniach, przez które najczęściej się przechodzi (hol, pokój dzienny), nie powinno się stosować materiałów o ścieralności przekraczającej 0,25 cm, na przykład marmurów (ścieralność do 0,50 cm). W takich pomieszczeniach odpowiednie są granity i twarde piaskowce.

O walorach estetycznych podłogi w dużym stopniu decyduje sposób wykończenia. Połysk wzmacnia barwę kamienia, podkreśla jego krystaliczność i wzorzystość, ułatwia też utrzymanie czystości. Marmur nabiera wyrazu dopiero po szlifowaniu, dlatego marmury i wapienie przeznaczone na posadzki wykańcza się zwykle „na wysoki połysk”. Jednakże gładka, błyszcząca podłoga może być niebezpieczna – na mokrej łatwo się poślizgnąć. Posadzki szorstkie są znacznie bezpieczniejsze niż polerowane. Chropowatą powierzchnię można uzyskać przez łupanie lub dłutowanie bądź też po prostu pozostawiając kamień nieobrobiony (wprost spod piły). Można też zamawiać kamienie obrobione mechanicznie przez: piaskowanie – poddanie działaniu silnego strumienia piasku kwarcowego; płomieniowanie – czyli opalanie (w ten sposób obrabia się tylko granity); groszkowanie – które polega na młotkowaniu narzędziem miażdżącym powierzchnię kamienia.

Schody w domu 

W domach jednorodzinnych bardzo popularne są schody żelbetowe, bo wykonuje się je już na etapie stanu surowego i nie trzeba budować schodów tymczasowych. Wykańcza się je dowolnym materiałem podczas układania posadzek. Jeśli mają to być schody gotowe, trzeba je zamontować po wykończeniu podłóg. Oprócz schodów prowadzących z parteru na piętro, w domu mogą być nam jeszcze potrzebne schody na poddasze nieużytkowe. Najlepiej sprawdzą się w takich sytuacjach składane schody drabiniaste
o lekkiej konstrukcji drewnianej albo stalowej.

Wykonanie lekkiej zabudowy na poddaszu

Gdy mokre tynki i podkłady podłogowe wyschną do poziomu zalecanego przez producentów płyt gipsowo-kartonowych, można przystąpić do układania ocieplenia skosów dachowych oraz wykonania suchej zabudowy poddasza użytkowego. Wyschnięcie tynków oraz jastrychów jest konieczne z uwagi na to, że zwykłe płyty g-k nie są odporne na wilgoć. Mogłaby ona spowodować ich uszkodzenie. Podwyższona wilgotność jest też niekorzystna dla nieosłoniętej paroizolacją wełny mineralnej. Suchą zabudowę poddasza mocuje się do stelaża z profili metalowych, po wcześniejszym ociepleniu połaci dachowych.

Malowanie ścian i sufitów

Decydując się na ten sposób wykończenia ścian, warto dobrze wybrać rodzaj farby. Jeśli chcemy pomalować przedpokój czy pokój dziecięcy, z pewnością należy kupić farby, które dają powłokę nie tylko odporną na mycie, ale i na szorowanie. Taka informacja znajduje się na etykiecie opakowania. Ważna jest też ekologiczna i bezpieczna dla zdrowia receptura, której potwierdzeniem są międzynarodowe certyfikaty oraz rekomendacja Polskiego Towarzystwa Alergologicznego. Dobra farba do wnętrz powinna być matowa, aby na ścianach i sufitach nie tworzyły się refleksy świetlne. Matowe powłoki pozwalają również ukryć nierówności ściany. Farby z połyskiem uwydatniają takie defekty; nie zawsze też są „zmywalne” i „szorowalne”, nawet gdy producenci tak je reklamują. Po kilku przetarciach szmatką często okazuje się, że na ścianie pojawiły się plamy.

Ogólnodostępne farby przeznaczone do malowania wnętrz to wodne farby dyspersyjne, zwane też emulsyjnymi. Mają one dobrą przyczepność do podłoża, są trwałe i odporne na ścieranie. Można je stosować na wszystkie podłoża: tynk, beton, cegły, płyty gipsowo-kartonowe, drewno, a niektóre nawet na metal. Farby emulsyjne są gęste i mają właściwości tiksotropowe (nie kapią). Nieco różnią się między sobą właściwościami. Zależą one od rodzaju zastosowanego spoiwa, którym najczęściej jest akryl, winyl albo lateks. Częściej jednak szukamy farb przeznaczonych do konkretnych pomieszczeń: kuchni, łazienki, pokoju dziecięcego. I rzeczywiście, na tym możemy poprzestać, gdy decydujemy się na farby gotowe. Farba akrylowa powinna sprawdzić się w każdym wnętrzu, natomiast farby lateksowe i winylowe często są zupełnie nieodporne na wilgoć – puchną. Często osoby, które mają małe dzieci oraz alergicy, szukają specjalnych farb, bez zawartości szkodliwych substancji. Tak naprawdę mają je wszystkie farby, również te z atestami Towarzystwa Alergologicznego. W jednych jest ich po prostu mniej, a w innych więcej.

Czyste powietrze we wnętrzach 

Skutecznym sposobem na zapewnienie sobie wysokiej jakości powietrza w pomieszczeniach jest pokrycie ścian gładzią regulującą wilgotność oraz farbą mineralną aktywnie wytwarzającą jony ujemne, czyli małe naładowane elektrycznie cząsteczki, pomagające neutralizować zanieczyszczenia powietrza. W ten sposób możemy zagwarantować sobie optymalny, zdrowy poziom wilgotności we wnętrzach, wyeliminować zanieczyszczenia oraz drobnoustroje i oddychać czystszym, zdrowszym powietrzem, o jakości zbliżonej do tego, z jakim mamy do czynienia np. w górach, lesie, nad morzem czy okolicach wodospadów. I to bez dodatkowych urządzeń zużywających prąd.

Tapetowanie ścian

Jeżeli powierzchnia ścian nie jest idealnie równa, najlepiej, by tapeta była nieco grubsza, np. akrylowa lub winylowa. W akrylowych spodnia warstwa jest z papieru, a wierzchnia z pianki akrylowej. Nie są one jednak odporne na wilgoć, więc nie nadają się do kuchni i łazienek. W tych pomieszczeniach można kłaść wodoodporne tapety winylowe z wierzchnią warstwą z płaskiego lub spienionego winylu, które dobrze maskują nierówności. Są też tapety, które można malować – to wersje papierowe. Najlepiej wybrać te wykonane z kilku warstw papieru, gdyż jednowarstwowe są na tyle cienkie, że nadają się tylko na bardzo równe podłoża. Można również kupić papierowe tapety zmywalne, które nie boją się mycia na mokro. Najbardziej ekskluzywne są tapety z tkanin – lnu, jedwabiu, bawełny, wełny czy włókien syntetycznych. Ich warstwę spodnią stanowi papier łączony z flizeliną, wierzchnia to tkanina. Są luksusowe, niezwykle efektowne, ale i delikatne, więc poleca się je na ściany sypialni i pokoi dziennych.

Modnym wykończeniem ścian są kamienie, cegły, a nawet płytki klinkierowe. To materiały powszechnie stosowane na zewnątrz, ale stają się coraz powszechniejsze w mieszkaniach. Warto pamiętać, że kamienne i ceglane ściany wymagają przestrzeni. W małych pokojach mogą przytłoczyć optycznie i stać się jedynym ważnym punktem aranżacji. Natomiast doskonale zdają egzamin we wnętrzach loftowych, postindustrialnych, wysokich i przestronnych. Panele ścienne z efektem 3D pozwalają stworzyć na ścianie bardzo ciekawe aranżacje w różnych kształtach i kolorach. Jednak najciekawsze efekty uzyskamy, odpowiednio je podświetlając. Trójwymiarowe panele ścienne mogą być wykonane ze specjalnie przygotowanej płyty gipsowej, albo z elastycznej pianki poliuretanowej. Te ostatnie w dotyku przypominają aksamit i mają bardzo dobre właściwości wygłuszające. To dobry pomysł na oryginalną ścianę w pokoju, na zagłówek łóżka czy aranżację aneksu wypoczynkowego. Dekoracyjne panele drewniane; najczęściej wykonane z płyty melaminowej MDF, do której przyklejone są plastry z drewna. Można je malować, olejować, lakierować lub zostawić w formie surowych desek. Niezwykle efektownie wyglądają gładkie, malowane farbą ściany w zestawieniu ze ścianami wykończonymi drewnem z jego naturalną strukturą. Pomysłów na efektowną dekorację ścian wciąż przybywa. To już nie tylko piękny kolor strukturalnej farby, tapeta, mural, kamień lub cegła, ale także popularne ostatnio lamele oraz panele tapicerowane i akustyczne.

Wykończenie łazienki

Przystępując do wykańczania łazienki na początku należy dokładnie zmierzyć pomieszczenie i określić, jakie sprzęty chcemy w nim umieścić. Po określeniu położenia wszystkich sprzętów wykonuje się odpowiednie instalacje wodne i kanalizacyjne, pamiętając o tym, że decydując się na armaturę podtynkową lub naścienną należy odpowiednio przygotować podejścia do takich ujęć. Podobnie jest z podłączeniem hydromasażu w wannie lub panelu prysznicowym. Instalacje tego typu wymagają dodatkowych prac. Przed wykańczaniem powierzchni ścian konieczne jest również rozplanowanie gniazdek elektrycznych, które są w łazience konieczne, a także podłączeń wszystkich montowanych na stałe urządzeń zasilanych prądem. Nie należy zapominać o doprowadzeniu gazu, jeśli w łazience ma być umieszczony gazowy podgrzewacz wody. Decyzje o elektrycznym ogrzewaniu podłogowym należy podjąć przed ułożeniem podłogi. Ciepła podłoga to w łazience wyjątkowo praktyczne i przyjemne rozwiązanie – zachlapana, błyskawicznie wysycha, a wychodzenie na nią po kąpieli jest przyjemniejsze. Wymaga niewielkich nakładów finansowych, a jej regulacja jest precyzyjna i szybka. Po ułożeniu instalacji można przystąpić do montażu urządzeń sanitarnych oraz przygotowywania ścian i podłogi do wykończenia. Najczęściej wybieranym materiałem do wykończenia ścian i podłóg są płytki ceramiczne, rzadziej drewno egzotyczne lub kamień. Jeżeli zdecydujemy się na podwieszany sufit, możemy w nim umieścić oświetlenie. Odpowiedni stelaż najlepiej wykonać przed wykończeniem ścian, zwłaszcza, gdy glazurę układa się do sufitu. Na koniec pozostaje wstawienie ruchomych sprzętów i zamontowanie elementów dekoracyjnych.

Zabudowa stelaża 

Decydując się na zabudowę stelaża łazienkowego, możemy nie zastanawiać się nad każdym elementem konstrukcji indywidualnie. Uniwersalny zestaw sprawdzi się w przypadku praktycznie wszystkich dostępnych na rynku stelaży. Płyta czołowa z gotowymi otworami do podłączenia armatury, płyty do obróbki ścianek bocznych i górnej oraz strefy wzmocnionej wytrzymałości na obciążenia pozwolą bezproblemowo zabudować stelaż łazienkowy, oszczędzając przy tym czas i pieniądze, które wydalibyśmy na kupowanie materiałów pojedynczo.

Montaż drzwi wewnętrznych

Drzwi to nie tylko element wyposażenia, ale i dekoracja mieszkania. Powinny więc być wkomponowane kolorystycznie. Możemy więc wybrać taki kolor drzwi, by był identyczny lub bardzo zbliżony do barwy podłogi. Jeżeli chcemy mieć drzwi jak najmniej widoczne, wtedy dopasujmy je do koloru ścian, by „zlały” się z nimi. To dobre rozwiązanie, gdy w mieszkaniu jest wiele różnych gatunków i odcieni drewna. W takiej sytuacji np. kremowe drzwi na tle kremowej ściany uspokoją wnętrze. Kolejnym rozwiązaniem są drzwi w odcieniu podobnym do mebli. Przy wyborze tej wersji istnieje jedynie ryzyko, że za kilka lat meble wymienimy, a drzwi zostaną i nie będą już pasować. Możemy też kupić okna i drzwi w tym samym kolorze. Biorąc pod uwagę, że to elementy najrzadziej wymieniane w mieszkaniu czy w domu, stworzą dobry niezmienny komplet. Rzadko kto myśli o wyborze i montażu drzwi wewnętrznych na etapie wznoszenia ścian domu. Tymczasem właściwe przygotowanie otworu ma kluczowe znaczenie podczas późniejszego ich osadzania. Niewłaściwie przygotowany otwór w ścianie może bowiem być przyczyną złego osadzenia drzwi, np. mogą się one samoczynnie otwierać, nie domykać lub też skrzydło będzie szorować o podłogę i ją rysować. Choć montaż przeprowadza się po zakończeniu większości prac wykończeniowych (przed ostatecznym malowaniem ścian), to zanim kupimy drzwi, konieczne jest bardzo dokładne wymierzenie ościeża. Najlepiej, aby zrobił to montażysta jeszcze przed ułożeniem posadzki i tynkowaniem ścian. Trzeba bowiem też pamiętać, że na drzwi często czeka się wiele tygodni.