Rodzaje paroizolacji
W nowych domach duże ilości pary wodnej uwalniają się podczas wysychania murów, tynków, posadzek i drewnianej więźby dachowej. Oprócz tego, para wodna przedostaje się wraz z powietrzem zewnętrznym (latem jego wilgotność wynosi nawet 90%), mieszkańcy wytwarzają ją podczas oddychania oraz wykonywania różnych czynności - gotowania, sprzątania, prania, mycia.
Taka ilość pary wodnej nie jest groźna, ale gdy nadmiar wilgoci nie zostanie usunięty, może dojść do jej kondensacji, czyli skraplania się pary wodnej na powierzchni przegrody. Dlatego każdy ocieplony dach nad poddaszem użytkowym powinien być zabezpieczony folią paroizolacyjną. By spełniała ona swoją funkcję, powinna być szczelnie ułożona między ociepleniem a obudową poddasza. Połączenia pasów folii trzeba dokładnie uszczelnić specjalną taśmą. Paroizolacja jest niezbędna, gdy na poddaszu jest jedynie wentylacja grawitacyjna. Można z niej zrezygnować wyłącznie w domach, które mają wentylację mechaniczną nawiewno-wywiewną, a ocieplenie dachu jest osłonięte od zewnątrz membraną dachową. Dotyczy to jednak tylko pomieszczeń suchych (na przykład sypialni).
Paroizolacje tradycyjne. Klasycznie stosowane paroizolacje na bazie folii polietylenowych o bardzo wysokim współczynniku Sd (>80 m) w znacznym stopniu ograniczają przenikanie pary wodnej do termoizolacji. Ich zastosowanie przy niewystarczającej wentylacji grawitacyjnej domu może doprowadzić do skraplania się pary wodnej po wewnętrznej stronie paroizolacji (zjawisko to nazywa się efektem "torby foliowej"). Ma to niekorzystny wpływ na mieszkańców i wyposażenie wnętrz, ponieważ wysoka wilgotność powietrza sprzyja rozwojowi pleśni i grzybów.
Paroizolacje aktywne. Są mniej szczelne od tradycyjnych i umożliwiają około 10-krotnie większe niż one przenikanie pary wodnej (5- -6 g/m2/24h). Wysoka paroprzepuszczalność uaktywnia się tylko przy nadmiarze pary wodnej we wnętrzu. Taka folia działa jak wentyl bezpieczeństwa i przepuszcza kontrolowane, niewielkie ilości pary wodnej. Zatrzymuje jej część w pomieszczeniu, zaś na zewnątrz odprowadza jedynie jej nadmiar (tyle, ile dalsze warstwy są w stanie przepuścić bez zawilgocenia ocieplenia). Aktywne paroizolacje powinno się stosować tylko z membranami.
Paroizolacje tradycyjne. Klasycznie stosowane paroizolacje na bazie folii polietylenowych o bardzo wysokim współczynniku Sd (>80 m) w znacznym stopniu ograniczają przenikanie pary wodnej do termoizolacji. Ich zastosowanie przy niewystarczającej wentylacji grawitacyjnej domu może doprowadzić do skraplania się pary wodnej po wewnętrznej stronie paroizolacji (zjawisko to nazywa się efektem "torby foliowej"). Ma to niekorzystny wpływ na mieszkańców i wyposażenie wnętrz, ponieważ wysoka wilgotność powietrza sprzyja rozwojowi pleśni i grzybów.
Paroizolacje aktywne. Są mniej szczelne od tradycyjnych i umożliwiają około 10-krotnie większe niż one przenikanie pary wodnej (5- -6 g/m2/24h). Wysoka paroprzepuszczalność uaktywnia się tylko przy nadmiarze pary wodnej we wnętrzu. Taka folia działa jak wentyl bezpieczeństwa i przepuszcza kontrolowane, niewielkie ilości pary wodnej. Zatrzymuje jej część w pomieszczeniu, zaś na zewnątrz odprowadza jedynie jej nadmiar (tyle, ile dalsze warstwy są w stanie przepuścić bez zawilgocenia ocieplenia). Aktywne paroizolacje powinno się stosować tylko z membranami.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
>- Więcej o:
