Jak dobierać kleje i fugi do płytek ściennych

Okładziny ścienne nie podlegają szczególnie dużym obciążeniom, jeśli więc płytki są wykonane z wypalanej gliny (tradycyjna glazura lub płytki terakotowe), a podłoże mineralne jest sztywne i stabilne, możemy zastosować kleje cementowe o podstawowych parametrach klasy C1. W przeciwnych wypadkach, należy dobrać klej odpowiedni do charakterystyki płytek i podłoża.

Kleje dyspersyjne. Mają postać gęstych past gotowych do użycia, dostarczanych w hermetycznie zamkniętych wiaderkach. Wiązane takiego kleju odbywa się dzięki odparowaniu zawartej w nim wody, więc przynajmniej jedna z klejonych płaszczyzn musi być chłonna. Jeśli bowiem płytkę gresową o znikomej chłonności przykleimy do nienasiąkliwej płyty OSB, klej dyspersyjny zachowa się tak, jakby wrócił do szczelnego pudełka - jego wiązanie przedłuży się lub będzie wręcz niemożliwe.

Kleje do gresu. Gres ma nasiąkliwość na poziomie 0,1-0,2%, dlatego wymaga klejów o podwyższonych parametrach wytrzymałościowych klasy C2. Dodaje się do nich żywice syntetyczne, poprawiające zdolność klejenia, które uaktywniane są podczas rozrabiania z wodą.

Zastosowania klejów klasy C2 wymagają też podłoża z hydroizolacją, niezależnie od rodzaju płytki.

Takie zaprawy stosuje się również do mocowania płytek o dużych formatach na ściankach wykonanych z płyt budowlanych oraz materiałów drewnopochodnych, które mogą się uginać pod naciskiem.

Aplikacja kleju do płytek

Płytki ścienne przykleja się, dociskając je do zaprawy naniesionej na ścianę. Aby okładzina się trzymała, klej powinien wypełnić przestrzeń pod co najmniej 2/3 powierzchni każdej płytki. Dlatego płytki trzeba starannie dociskać do podłoża. Wykonawca jest w stanie zrobić to, jeśli płytki mają mały i średni format, jednak przy większych jest to trudne lub nawet niemożliwe. Stosuje się wówczas metodę podwójnego smarowania - klej na podłożu rozprowadza się przy użyciu pacy zębatej (grzebienia), a na spodniej stronie płytki nakłada się go równą pacą "na gładko".

Metoda ta pozwala lepiej wypełnić klejem przestrzeń pod płytką, ale przy okazji zwiększa się również grubość warstwy zaprawy, dlatego wymagane jest stosowanie specjalnych klejów grubowarstwowych.

Montowanie ceramicznych okładzin ściennych o powierzchni dochodzącej do 3 m2 (trudno to nazywać już płytkami), jest niemal przedsięwzięciem inżynieryjnym. Wymaga specjalnych przygotowań, narzędzi i zapraw klejowych o wysokiej adhezji (zdolności klejenia) i przyczepności.

Dobór spoin

Do wypełniania szczelin między płytkami najczęściej stosuje się zaprawy cementowe. Grają przede wszystkim rolę dekoracyjną, ale mają też znaczenie techniczne - chronią krawędzie płytek i kompensują naprężenia powstające na skutek rozszerzalności termicznej materiałów.

Fugi na bazie cementu portlandzkiego. Po rozprowadzeniu, wyprofilowaniu i wyczyszczeniu wymagają pielęgnacji - należy przez kilka dni dostarczać spoinom wilgoci. To dlatego, że mają one małą objętość, a spód i boki szczelin są najczęściej nasiąkliwe, więc zaprawa szybko traci wodę niezbędną do wiązania cementu. Jeśli tego nie dopilnujemy, fugi będą kruche, podczas mycia płytek będą tracić kolor i łatwo ulegać zabrudzeniu.

Fugi na bazie cementu glinowego. Szybko osiągają wymagane parametry i nie potrzebują pielęgnacji. Bardziej zaawansowane technologicznie mają dodatki zwiększające odporność na grzyby, poprawiające hydrofobowość i odporność mechaniczną.

Fugi epoksydowe. Są nienasiąkliwe, więc nie ulegają trwałym zabrudzeniom. Zmywają się jak glazurowana powierzchnia płytek i zachowują swój oryginalny kolor. Spoina epoksydowa nie ciemnieje pod wpływem zamoczenia i nie gnieżdżą się w niej grzyby pleśniowe. Wymaga jednak umiejętnej aplikacji.

Uwaga! Narożne spoiny dylatacyjne są szczególnie narażone na odkształcenia, więc powinny być wypełniane masami trwale elastycznymi na bazie silikonu lub poliuretanu.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>