Dom z balkonem czy bez?

Balkony urozmaicają elewację, a na małych działkach są namiastką tarasu. Decydując się na balkon, należy jednak pamiętać, by nie tylko właściwie zakotwić go w budynku, ale też zabezpieczyć przed niszczącym działaniem czynników atmosferycznych.

Zamocowanie balkonu wspornikowego

W domach jednorodzinnych balkony wspornikowe są zazwyczaj przedłużeniem stropów nad parterem. Ponieważ nie mają zbyt dużego wysięgu, ich grubość nie musi być taka jak stropu (zwykle jest mniejsza). Dlatego łatwo jest je zamocować w monolitycznych konstrukcjach żelbetowych.
Jeśli w domu zaplanowano stropy gęstożebrowe, betonowa płyta, w której ma się znaleźć zbrojenie, ma grubość jedynie 3-4 cm. Wtedy końce prętów zbrojeniowych balkonu nie mogą być zagięte, ponieważ osłabia to ich zakotwienie w betonie stropu. Dlatego przy połączeniu ze stropem gęstożebrowym długość zakotwienia prętów zbrojeniowych balkonu, powinna być co najmniej o 20-30% większa niż wtedy, gdy są one wpuszczone w żelbetowy strop monolityczny. Można też takie pręty przedłużyć i wygiętymi końcami zakotwić w miejscu, w którym warstwa betonu jest grubsza, na przykład w żebrach rozdzielczych.

Długości górnych prętów zbrojeniowych w balkonie i mocującym go żelbetowym stropie monolitycznym powinny być co najmniej takie same.

Balkon bez mostka termicznego

Izolacja termiczna. Najpopularniejszym sposobem ograniczenia strat ciepła przez płytę wspornikową jest jej ocieplenie płytami styropianu lub polistyrenu ekstrudowanego. Materiał powinno się ułożyć na całej powierzchni płyty – zarówno od spodu, jak i od góry. To wydłuża drogę ucieczki ciepła przez płytę balkonową. Błędem jest układanie ocieplenia tylko po jednej stronie płyty. Ciepło i tak ucieka wtedy przez drugą powierzchnię. Straty ciepła zostaną ograniczone w bardzo małym stopniu.
Grubość termoizolacji powinna wynosić co najmniej 10 cm od góry i 5 cm od dołu. Zależy to nie tylko od jej właściwości, ale także od miejsca, które zostało zaplanowane na balkon.
Łącznik balkonowy. To specjalny element zbrojenia z wkładką termiczną o grubości 8-12 cm. Jest on dostępny w różnych długościach. Można go też docinać na potrzebny wymiar. Łącznik umieszcza się pomiędzy płytą balkonu a ścianą domu tak, że zostaje zachowana ciągłość izolacji termicznej. Jedynym „zimnym” elementem pozostaje płyta balkonu, znajdująca się na zewnątrz domu.
Niestety, jest to rozwiązanie dość drogie. Za element o długości 1 m trzeba będzie zapłacić kilkaset złotych. Dzięki takim łącznikom łatwiej jest wykończyć wspornikową płytę balkonu i nie jest ona tak gruba jak przy ociepleniu jej z obu stron.
Płyty stropowe z betonu komórkowego. Są alternatywą dla tradycyjnej płyty żelbetowej, ponieważ mają dobrą izolacyjność termiczną – płyty stropowe ze zbrojonego betonu komórkowego mają współczynnik przewodzenia ciepła λ10,dry = 0,14 W/(mK).
By wykonać z nich konstrukcję balkonu, wystarczy wysunąć je poza obrys ścian zewnętrznych. Płyta nie wymaga wówczas dodatkowego zabezpieczenia przed ucieczką ciepła, ale trzeba ją zaizolować przeciwwilgociowo. Maksymalna długość takich płyt wynosi 750 cm. Można je bezpiecznie wysunąć poza lico ściany nawet na 150 cm.

Jeśli żelbetowa konstrukcja balkonu ma być zbudowana jako płyta wspornikowa, musi być tak zaprojektowana i wykonana, by nie stała się mostkiem termicznym.

Ochrona przed wilgocią

Papy podkładowe i folie. Papy układa się zawsze w dwóch warstwach, przedzielonych podsypką poślizgową z drobnego piasku lub talku. Pierwsza warstwa powinna być przyklejona lepikiem do warstwy balkonu ze spadkiem. Pasy papy łączy się na co najmniej 10-centymetrowy zakład. Na rynku są również samoprzylepne papy bitumiczno-polimerowe. Te produkty można układać w jednej warstwie.
Zamiast izolacji z papy, obecnie stosuje się zazwyczaj płaskie folie z polietylenu o wysokiej gęstości (HDPE). Układa się je w dwóch warstwach, przy czym tylko tę pod spodem przykleja się do podłoża. Wytrzymałe folie HDPE są bardziej elastyczne niż papy i w przeciwieństwie do nich nie sklejają się ze sobą, dzięki czemu utrzymują poślizg.
Masy uszczelniające. Produkowane są na bazie żywic polimerowych (folie w płynie) lub cementu (zaprawy uszczelniające). Ułożone na betonowej powierzchni utworzą elastyczną, szczelną bezspoinową powłokę, która dokładnie wypełnia wszelkie nierówności. Tego typu preparaty nakłada się w jednej warstwie lub dwóch warstwach o łącznej grubości 2-4 mm. Pierwsza jest traktowana jako izolacja, na drugiej przykleja się płytki ceramiczne.
Maty oddzielająco-drenujące. Są wykonane z odpornej na nacisk, wodoszczelnej i elastycznej folii polietylenowej, pokrytej z obu stron powłoką z flizeliny. Niektóre z nich mają wytłoczone na spodniej stronie wgłębienia. Zapewnia im to dobrą przyczepność do cementowych zapraw klejowych.
Matę oddzielająco-drenującą mocuje się do wyrównanego podłoża elastycznymi, szybkowiążącymi zaprawami klejowymi. Po ułożeniu taka warstwa tworzy wodoszczelną, wytrzymałą na obciążenia powierzchnię. Można bezpośrednio do niej przyklejać płytki ceramiczne.

Żelbetowe balkony wspornikowe narażone są na korozję zbrojenia, umieszczonego w górnej, rozciąganej strefie, podatnej na zarysowania. Dlatego powinny być starannie zaizolowane przed wilgocią.