Pracownia architektoniczna: Kabarowski Misiura Architekci

Były publikowane w prasie i wielokrotnie nagradzane: m.in. na Międzynarodowym Biennale „Leonardo”, w konkursach WA Awards i Re-thinking the Future-Sustainability Awards, Hauser Award oraz prezentowano na międzynarodowej wystawie najlepszych realizacji domów jednorodzinnych V4 Family Houses.

IDEA: Dom – jaki powinien być? Jednorodzinny, wolnostojący, otoczony zielenią. Wystarczy? Chyba jednak nie. Szczególnie, jeśli punktem wyjścia jest nieco zaniedbany budynek, wymagający nie tylko remontu, ale przede wszystkim nadania mu nowego charakteru – tak, aby powstał dom, w którym urok minionej przeszłości zostanie harmonijnie połączony z dyskretną nowoczesnością. Ten niewielki dom z końca lat 20. XX wieku został przebudowany i zmodernizowany: zmieniono rozplanowanie
wnętrz oraz ujednolicono i na nowo ukształtowano elewacje. Powstał budynek ewidentnie nowoczesny, mający jednak wyraźne konotacje z dawnym budownictwem i tradycyjną formą domu, przede wszystkim za sprawą prostej, zwartej bryły z wysokim, dwuspadowym dachem, krytym ceramiczną dachówką. Zabiegiem, który nadaje całości współczesny wyraz, jest redukcja zbędnych
detali i dodatkowych elementów: cokół został zastąpiony platformą-tarasem, mansardę zasłonięto szklanym kubikiem, parter wyróżniono fornirowaną okładziną drewnianą, a wszystkie rynny zostały tak ukryte, aby nie zakłócały gładkich powierzchni ścian. Użyte materiały mają w przypadku takiego starego-nowego domu ogromne znaczenie, umożliwiają połączenie tradycyjnej technologii z innowacyjnymi rozwiązaniami. Wybrana kolorystyka (szarość, biel i naturalne drewno) zdeterminowała dobór materiałów wykończeniowych: grafitowych dachówek ceramicznych, białego betonu na terasie, szkła, drewnianego forniru połączonego z dużymi taflami szyb na parterze oraz białego, cienkowarstwowego tynku, dzięki któremu udało się osiągnąć idealnie gładkie, matowe powierzchnie ścian. Gładkie, białe ściany to idealne tło dla zieleni i drzewa na tarasie, osłaniającego
pokoje przed południowym słońcem, a także dla odrestaurowanego okna skrzynkowego w elewacji zachodniej. Perfekcyjna biel nie tylko eksponuje bryłę, ale przede wszystkim podkreśla fakt, że ten budynek to nie tylko dom – to 100 procent domu.

Dom na linii horyzontu

IDEA: Dom, który stoi na granicy. Na krawędzi. Na linii horyzontu. Biały, poziom łącznik między błękitem a zielenią. Podmiejska, wolno stojąca willa ma intrygujący, wyraźny kontur oraz idealnie białe, gładkie ściany. Zdecydowaną linią obrysowano krawędzie
dachu i optycznie połączono w całość trzy, przesunięte względem siebie, części budynku. Ogromne przeszklenia nadały lekkości zwartej bryle – umożliwiły też swobodne przenikanie światła do wnętrz. Osią, która organizuje plan całego domu, jest otwarta, jasna przestrzeń salonu i jadalni – można ją powiększyć o powierzchnię tarasu po rozsunięciu panoramicznych okien. Częściowo
przeszklony korytarz prowadzi do czterech sypialni, a na jego końcu znajduje się basen, którego wielkie przesuwne okna gwarantują dobre doświetlenie oraz widok na ogród, latem natomiast – pełne przenikanie obu przestrzeni. Pod Wrocławiem powstał fragment niezwykłego świata, pełnego światła i niewymuszonej elegancji. Precyzyjny kontur budynku idealnie wpisał się w
linię horyzontu, a szklane tafle.

Dom w stronę słońca

IDEA: Jeśli w pobliżu domu jest park, wokół rozciągają się pola i można codziennie oglądać wschody i zachody słońca, to wtedy taki dom, zaprojektowany z uwzględnieniem charakteru otoczenia oraz potrzebami mieszkańców, staje się pełną światła, zanurzoną w zieleni częścią pejzażu. Ta wolnostojąca, dwukondygnacyjna willa ma wyraźnie wyodrębnioną, horyzontalną
część parteru, przypominającą prosty, solidny cokół, oblicowany ciemnym fornirem. Nad nim znajduje się nadbudówka, której lekkości nadają idealnie gładko otynkowane elewacje boczne oraz w całości przeszklone elewacje od ulicy i ogrodu – osłonięto je ukośnie ściętymi ścianami, zapewniając tym samym ochronę przed ostrym światłem i uzyskując dodatkowo wrażenie gościnnie
otwierających się okiennic. W budynku na planie wydłużonego prostokąta, z wejściem i dojazdem od strony zachodniej, większą część parteru zajmuje salon połączony z salonem muzycznym, kuchnią i jadalnią – ta przestrzeń, sprzyjająca wspólnemu spędzaniu czasu i obcowaniu z muzyką, otwiera się wielkimi przeszkleniami na trzy strony świata.

Dom to za mało

IDEA: Zaskakujący, niekonwencjonalny i dyskretny – ten dom nie epatuje ostentacyjną formą, ale jest precyzyjnym połączeniem
indywidualizmu, wyjątkowych funkcji oraz architektury podporządkowanej krajobrazowi i oczekiwaniom właścicieli.
Kompozycja budynku bazuje na wyrazistych, horyzontalnych podziałach: ponad długą, bezokienną ścianą, łączącą ogrodzenie z parterem i przeciętą jedynie prostokątem wejścia, nadwieszona została szklana bryła piętra, ujęta w betonowe, mocno zaakcentowane obramienia. Dom funkcjonuje na kilku poziomach: można wejść przez główne drzwi i skierować się w stronę kuchni lub salonu, ale można też ominąć wejście na parterze i wjechać od razu do garażu na poziomie piwnicy - tam znalazło się miejsce
na kolekcjonerskie samochody i motocykle oraz na męską strefę relaksu. Garaż z parterem został połączony kręconymi
schodami, a samo zejście przemyślnie ukryto w ścianie gabinetu, tuż obok salonu. Od strony ogrodu dom jest otwarty na
otoczenie za sprawą dużych przeszkleń i platform, wcinających się w obrys trawników, a dobór materiałów wykończeniowych
opiera się na kontraście faktur i odcieni, podkreślając podział na strefy oraz dwoisty, złożony charakter przestrzeni mieszkalnej. Bo ten dom to jednocześnie miejsce jasne i zacienione, zdefiniowane i nieoczywiste, otwarte i nieco tajemnicze.