Kiedyś było podstawowym surowcem służącym do spoinowania i prac wykończeniowych. Dziś jest uważane za doskonały materiał do konserwacji i odbudowy obiektów zabytkowych, pozwala bowiem zachować ich oryginalny charakter. Długo przechowywane w warunkach wilgotnych i zabezpieczone przed zamarzaniem "dojrzewa", zyskując jednorodną strukturę. Jest wtedy cennym surowcem, np. do wykonywania stiuków, sztablatury i sztukaterii.
Zaprawy wapienne, w porównaniu z cementowymi, wykazują jednak mniejszą wytrzymałość, niewielką odporność na stałe zawilgocenie, mają długi czas twardnienia, a w warunkach wilgotnych w ogóle nie twardnieją, gdyż do jego związania niezbędny jest dopływ CO2 z powietrza.
Liczne wyroby współczesnej chemii budowlanej doskonale zastępują to tradycyjne spoiwo, zapewniając jednocześnie znacznie wyższą trwałość i walory użytkowe.
Użycie wapna do spoinowania i wykończenia ścian, z myślą o późniejszym zdobieniu ich freskami, ma sens tylko wtedy, gdy do malowania będzie się używać farb wapiennych, nakładanych na świeży wilgotny tynk. Następuje wtedy chemiczne związanie farby z podłożem, co zapewnia malunkowi dużą trwałość.
