Kominek DGP - kiedy warto go mieć i gdzie go zamontować

Wytworzone przez wkład kominkowy ciepłe powietrze może być rozprowadzane kanałami dystrybucji gorącego powietrza (w skrócie DGP) w sposób naturalny (grawitacyjny) lub wymuszony.

Zaletą pierwszego rozwiązania są stosunkowo niskie koszty materiałów i montażu. Poza tym jest ono niezawodne, bo nie wymaga zasilania energią elektryczną. Natomiast wadą jest ograniczony zasięg działania. Ciepłe powietrze można rozprowadzić grawitacyjnie kanałami najwyżej na odległość 4 m od kominka.

System wymuszony z zamontowanym w nim aparatem nawiewnym (turbiną elektryczną) daje znacznie większe możliwości ogrzewania. Długość kanałów może bowiem dochodzić do 10 m. Dzięki temu możemy zapewnić ciepło we wszystkich pomieszczeniach w domu - zarówno na parterze, jak i na piętrze.

Taka instalacja DGP jest jednak droższa niż grawitacyjna. Wynika to z bardziej rozbudowanego systemu oraz konieczności zakupu aparatu nawiewnego. Dobór jego wydajności, a także średnic i długości kanałów DGP oraz wykonanie wszystkich prac, najlepiej powierzyć wyspecjalizowanej firmie.

Kiedy warto mieć kominek z DGP?

Kominek z DGP (zwany też powietrznym) może być podstawowym źródłem ciepła w domu, ale niejedynym (tak nakazują przepisy i zdrowy rozsądek). Jako uzupełniający system grzewczy można wówczas zastosować grzejniki elektryczne. Do przygotowania ciepłej wody stosuje się w takich domach zwykle termę z grzałką.

Montaż wkładu z system DGP warto brać pod uwagę, gdy:

- możemy uzupełniać opał co kilka godzin - zimą, podczas srogich mrozów, trzeba to robić nawet co 3-4 godziny. Jeśli temperatura na dworze waha się w granicach 0 st.C, wystarczy dodać drewna co 7-8 godzin. Zatem przy wyborze takiego sposobu ogrzewania ważny jest styl życia domowników - przynajmniej jeden z nich powinien dużo czasu spędzać w domu, a oprócz tego lubić palenie w kominku;

- w pobliżu domu nie ma sieci gazowej, a montaż pompy ciepła jest dla nas zbyt kosztowny. Jeżeli w okolicy, w której znajduje się nasz dom, nie jest przewidywana w najbliższych latach rozbudowa sieci gazowej, możemy wprawdzie zdecydować się na montaż kotła zasilanego gazem płynnym lub olejem opałowym. Jednak koszty eksploatacyjne obu tych rozwiązań będą dość znaczne, ponieważ są to drogie paliwa.

Niskie rachunki za ogrzewanie zapewnia użytkowanie pompy ciepła, ale to z kolei jedno z najdroższych urządzeń grzewczych. Do tego przy modelu gruntowym dochodzą jeszcze wysokie koszty wykonania kolektora pionowego lub poziomego.

Inną opcją jest montaż kotła na paliwa stałe. Jednakże to rozwiązanie, podobnie jak kominek z DGP, wymaga obsługi.

Gdzie zamontować?

Kominek z systemem dystrybucji gorącego powietrza w połączeniu z elektrycznymi grzejnikami najlepiej sprawdzi się w dobrze ocieplonym domu. Taki budynek długo trzyma ciepło, dzięki czemu koszty ogrzewania go prądem (na przykład podczas dłuższej nieobecności) nie będą bardzo wysokie.

Aby system DGP działał skutecznie, ważne jest odpowiednie usytuowanie kominka w domu. Zazwyczaj montuje się go:

- w salonie - takie umieszczenie wkładu nie wynika tylko z tego, że stanowi on ozdobę tego pokoju. Najczęściej jest to największe pomieszczenie w domu, a - zgodnie z przepisami - kominek można zainstalować tylko wtedy, gdy jego kubatura nie jest mniejsza niż 30 m3. Dodatkowo, na jeden kilowat mocy cieplnej wkładu powinno przypadać 4 m3 pokoju. Przykładowo, kominek o mocy 15 kW potrzebuje pomieszczenia o kubaturze co najmniej 60 m3;

- przy kominie - kominek musi być podłączony do osobnego, szczelnego, odpornego na wysoką temperaturę przewodu dymowego. Aby spaliny były skutecznie usuwane na zewnątrz, komin musi wytwarzać odpowiedni ciąg. Nie może on być za słaby, bo wtedy dym i sadze mogą się cofać do pomieszczenia. Natomiast zbyt mocny powoduje szybsze spalanie drewna.

Ciąg w kominie jest tym lepszy, im cieplejszy jest komin. Zatem, aby nie dopuścić do szybkiego wychłodzenia spalin, zleca się budowę komina wewnątrz domu. Jeżeli zaś komin jest w ścianie zewnętrznej, należy go dobrze zaizolować termicznie.

Uwaga! Zgodnie z przepisami wysokość komina nie może być mniejsza niż 4,5 m. Liczy się ją nie od dołu komina, ale od miejsca podłączenia wkładu i kończy na wylocie spalin. Kolejnym ważnym parametrem jest przekrój komina - powinien on wynosić minimum 14 × 14 cm przy kominie murowanym z cegły lub mieć średnicę 15 cm - gdy wykonany jest ze stali lub ceramicznych zestawów prefabrykowanych. Poza tym przekrój komina powinien być jednakowy na całej jego długości, bo wszelkie przewężenia powodują zaburzenie ciągu.

Zobacz także:

Pomysły na obudowę kominka i jego otoczenie

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład