Detale techniczne dachu

Architekturę domu determinuje w sporej mierze kształt dachu. To, czy projekt domu jest na planie kwadratu, prostokąta lub litery L czy U, bezpośrednio wpływa na kształt dachu stromego. Ponadto dach możemy doposażyć w różne dodatkowe elementy, takie jak chociażby okna połaciowe. Wybierając pomiędzy dachem prostym a skomplikowanym, warto pamiętać, że pierwsze rozwiązanie kosztuje mniej niż drugie. Skomplikowany dach zwiększa też ryzyko błędów wykonawczych. Dlatego należy zwrócić uwagę m.in. na obróbki na styku połaci z kominami czy wentylację podpołaciową.

Koszt budowy dachu

Zależy głównie od tego, jaki typ konstrukcji wybierzemy. Zasada jest prosta – im mniej skomplikowany jest dach, tym tańsze będzie jego wykonanie, a trzeba wiedzieć, że dach wielospadowy może kosztować nawet kilka razy więcej niż prosty dwuspadowy. Cena materiałów rośnie proporcjonalnie do powierzchni i dotyczy to zarówno pokrycia (którego zużywa się więcej), jak i np. rynien, których ułożenie w przypadku skomplikowanych konstrukcji kosztuje więcej. Warto też pamiętać, że więcej elementów urozmaicających dach oznacza też więcej zużytych materiałów i więcej odpadów. Ostateczną cenę zwiększają również dodatkowe elementy, trudne do wykonania, a przez to – drogie.

Kształt dachu stromego

Dachy jednospadowe (jednopołaciowe, pulpitowe).

Na pierwszy rzut oka mogą być podobne do dachów płaskich, mają jednak większy kąt nachylenia. Takie rozwiązanie sprawdza się na różnego rodzaju przybudówkach albo na wąskich, długich budynkach. Z uwagi na ograniczone możliwości wykorzystania poddasza nie wykonuje się dachów jednospadowych w domach, których właściciele planują funkcjonalne zaaranżowanie tej części budynku.

Dachy dwuspadowe

To najpopularniejszy typ konstrukcji dachowych, składający się z dwóch połaci. Jego wykonanie nie nastręcza wielu trudności ani nie wymaga zaawansowanych robót dekarskich, a jednocześnie pozwala na efektowne wykorzystanie różnego rodzaju pokryć dachowych. Atutem dachów dwupołaciowych jest relatywnie niski koszt wykonania oraz (przy większym kącie nachylenia) możliwość stworzenia poddasza użytkowego. Rodzajem dachu dwuspadowego o regionalnym zabarwieniu są dachy naczółkowe, trwale związane z górską architekturą. Naczółki, czyli trójkątne połacie umieszczone ukośnie w ścianie szczytowej domu sprawiają, że ten rodzaj dachu jest w stanie lepiej oprzeć się silnym wiatrom dzięki zmniejszonej powierzchni szczytów. Ponadto więźba dachowa jest dodatkowo usztywniona na brzegach, co również zwiększa jej odporność nawet na huraganowe wiatry. Taki rodzaj dachu sprzyja także odprowadzaniu wody deszczowej i ułatwia zsuwanie się śniegu.

Dachy czterospadowe

To cztery trójkątne połacie dachu, które mają ten sam kąt nachylenia. W odmianie dachu czterospadowego, jakim jest dach kopertowy, dwie większe połacie są w kształcie trapezu, zaś dwie mniejsze w kształcie trójkąta. Ten rodzaj dachu chętnie stosuje się w budynkach, w których przewidziano poddasze użytkowe, jednak będzie ono miało mniejszą powierzchnię użytkową niż w przypadku dachu dwuspadowego.

Dachy wielopołaciowe

Są zazwyczaj wybierane jako zwieńczenie budynków o większej powierzchni i dużej liczbie pomieszczeń. Ich cechą charakterystyczną jest wiele połaci w różnych kształtach – trójkątów, trapezów, równoległoboków, które staną się efektowną ozdobą nawet najprostszej bryły budynku. Z uwagi na znaczny stopień skomplikowania budowa dachu wielospadowego wymaga dużych umiejętności od wykonawcy, co oczywiście generuje też wyższy koszt niż w przypadku prostszych konstrukcji. Ważne jest też staranne wykonanie izolacji pomiędzy załamaniami dachu.

Dachy mansardowe

Są odmianą dachów dwuspadowych lub czterospadowych. Dach mansardowy ma długą tradycję, a jego korzenie sięgają francuskiego baroku. W tego typu konstrukcji każda z połaci składa się z dwóch elementów: części górnej o mniejszym kącie nachylenia i dolnej, bardziej stromej. Taki rodzaj dachu pozwala na najbardziej funkcjonalne zagospodarowanie poddasza użytkowego, którego nie ograniczają strome skosy. Trzeba jednak pamiętać, że budowa dachu mansardowego to jedno z najtrudniej szych przedsięwzięć budowlanych, wymagające dużych umiejętności i staranności od wykonawcy.

Okap

Okap jest dolną częścią dachu, najczęściej wystającą poza obrys domu. Jego zadaniem jest bezpieczne odprowadzenie wody z dachu z dala od ścian domu i osłonięcie wnętrz przed słońcem. Długość okapu dostosowuje się do powierzchni połaci i estetyki bryły domu, ale najczęściej wynosi ona 50-90 cm. Ta dolna część dachu, wbrew pozorom, nie jest jedynie elementem dekoracyjnym, lecz spełnia istotną rolę w funkcjonowaniu całego dachu. Jednym z takich zadań jest zapewnienie ruchu powietrza. Ruch powietrza powoduje wysychanie naturalnych zawilgoceń, zaroszeń powstałych pod pokryciem, a nad warstwą wstępnego krycia, ujednolica oraz odprowadza na zewnątrz wilgoć przedostającą się przez warstwę wstępnego krycia. Do dyspozycji mamy dwie podstawowe metody wprowadzania powietrza pod pokrycie dachowe: nad rynną (membrana wyłożona jest na pas nad rynnowy) i pod rynną (membrana wyłożona jest na pas podrynnowy). Przy czym niektórzy specjaliści uważają, że wentylacja podrynnowa jest zdecydowanie lepsza.

Okap dachowy jest jednym z trudniejszych do wykonania elementów dachu. Stosuje się różne rozwiązania przy różnych pokryciach. Każdy z dekarzy ma na to swoje sprawdzone sposoby.

Wentylacja dachu

Właściwie wykonany okap w dachu stromym to prawidłowo wykonany wlot powietrza, które będzie mogło wydostać się na przykład w kalenicy. Bardzo ważne jest, aby zadbać o minimalną przestrzeń wentylacyjną zarówno pod pokryciem dachu, jak i w jego warstwach. Wyróżnia się bowiem wentylację całego dachu oraz wentylację jedynie pokrycia. Wentylacja dachu to pustki powietrzne w dwóch przestrzeniach: pierwsza – bezpośrednio pod pokryciem zasad niczym, druga zaś – między warstwą wstępnego krycia a izolacją termiczną. Wentylacja samego pokrycia to ruch powietrza uzyskany bezpośrednio i tylko pod pokryciem. Taki dach nazywany jest dachem z jedną szczeliną wentylacyjną. Rodzaj wentylacji wymusza zastosowanie odpowiednich folii wstępnego krycia. W układzie z jedną szczeliną ich współczynnik oporu dyfuzyjnego Sd nie powinien być większy niż 0,025 m (czyli mieścić się w przedziale od 0,015 do 0,025 m). W przeciwnym razie dach wymaga zastosowania dwóch szczelin wentylacyjnych. Wentylacja dachu jest niezwykle istotna, ponieważ bez niej nie zostaje odprowadzany nadmiar wilgoci z warstw dachu, co powoduje zawilgocenie drewnianych elementów (np. łat, kontrłat) i izolacji cieplnej, obniżając tym samym jej skuteczność termiczną. Efektem niewłaściwej wentylacji dachu jest pojawienie się pleśni po ok. 10 latach użytkowania. Tyle przeciętnie potrzeba czasu dla „nasycenia” się układu wilgocią. Zakłada się pozostawienie wlotu o wielkości 200 cm2 na metr długości połaci wzdłuż okapu. W praktyce oznacza to szczelinę o wysokości 2 cm. Wylot przedostającego się przez okap powietrza powinien mieć natomiast 50 cm2 na metr długości kalenicy, czyli szczelinę o szerokości 0,5 cm na każdy metr długości.

Wielkość szczelin wentylacyjnych

O wielkości szczeliny decyduje wysokość kontrłaty. To wzdłuż kontrłat powietrze przemieszcza się z dołu (od okapu) ku górze (do kalenicy). Aby ten ruch powietrza był możliwy, to szczelina wentylacyjna musi mieć odpowiedni przekrój i musi być drożna. Najczęściej stosuje się kontrłaty o wysokości 2,5 cm. Ich zaletą jest tylko to, że są tańsze. Samo zastosowanie siatek okapowych powoduje, że część przestrzeni wlotowej zostaje zasłonięta nawet do 50%. Dodatkowo ułożona termoizolacja potrafi zająć nawet do 30% powierzchni przekroju szczeliny wentylacyjnej poprzez wybrzuszanie. Z tego wynika, że kontrłata o wysokości 2,5 cm często jest zbyt niska. Najlepiej stosować te o wysokości 4 cm. Wówczas wielkość przepływającego strumienia powietrza na pewno będzie wystarczająca.

Usytuowanie rynien

W strefie okapu mocowane są również rynny. Według zaleceń ich ułożenie względem połaci nachylonych pod kątem 35-40° jest zgodne z następującą zasadą: rolka rynny na przedłużeniu linii pokrycia dachu powinna się z nią stykać lub znajdować się poniżej niej około 2-3 cm. Pokrycie dachowe zaś może wchodzić w rynnę maksymalnie do 1/3 jej szerokości. Dzięki temu woda podczas ulew nie przeleje się, zimą zaś rynny nie zostaną uszkodzone przez zsuwające się czapy zlodowaciałego śniegu, które przelecą nad nimi. Przy większym kącie nachylenia dachu takie umiejscowienie rynny jest jednak zbyt niskie i umożliwiające przelewanie się wody opadowej. Nie da się też wówczas uniknąć montażu stoperów lub płotków, które będą rozbijać zsuwające się czapy śniegu. 

Ważne przy wyborze rynien 

Głównymi czynnikami, które powinno się brać pod uwagę przy wyborze rynien są: odprowadzanie wody, odporność na czynniki ze wnętrze oraz niezawodność systemów, które bez rys i pęknięć będą służyć przez długie lata. Istotnym argumentem, który skłania do zakupu konkretnych rynien jest także estetyka. Dobre rynny będą służyły latami, co oznacza, że warto zdecydować się na ponadczasowy model, który będzie cieszyć oko każdego dnia, przez dłuższy czas. Oczywiście, bardzo ważna jest również cena systemu odprowadzającego wodę z dachu. Podczas budowy lub remontu domu orynnowanie budynku jest tylko jednym z zadań na bardzo długiej liście rzeczy do kupienia.

Kalenice i grzbiety

Zależnie od rodzaju dachu można wyróżnić na nim kalenice i naroża (grzbiety, grady). Każde z nich pełni dwie funkcje. Z jednej strony kalenica powinna osłaniać przed podwiewanymi opadami, aby pod pokrycie nie przedostawała się woda opadowa, z drugiej natomiast – umożliwiać odprowadzenie powietrza wentylującego, które przedostaje się pod pokrycie w otworach wlotowych pozostawionych w okapie. Wraz z tym powietrzem przemieszcza się para wodna, przenikająca z wnętrza domu. Jeśli nie będzie mogła odparować, skropli się, a wtedy ulegną zawilgoceniu wszystkie wewnętrzne warstwy dachu. Może to doprowadzić do zawilgocenia elementów drewnianej konstrukcji, a w konsekwencji – nawet do ich zniszczenia. Stosowane od dawna taśmy podgąsiorowe jednocześnie zapewniają szczelność i możliwość przepuszczania powietrza w taki sposób, aby dach w tym miejscu nie przeciekał.

Kalenica to najwyższa linia znajdująca się na przecięciu dwóch przeciwległych połaci dachowych. Pełni ona bardzo ważną funkcję, ponieważ odpowiednie jej wykonanie decyduje o prawidłowej cyrkulacji powietrza pod pokryciem dachu. 

Konstrukcja dachu w kalenicy

Wstępne krycie

Zależnie od kąta nachylenia połaci dachowej, rodzaju pokrycia dachowego, warunków klimatycznych i zagospodarowania poddasza stosujemy różne materiały i techniki ich montażu dla zbudowania warstwy wstępnego krycia. Może nim być membrana wstępnego krycia lub papa na sztywnym poszyciu. Sposób wykonania dachu w kalenicy zależy głównie od specyfiki dachu i rodzaju warstwy wstępnej. Zwykle układając membranę dachową, wykonuje się zakład wielkości co najmniej 10 cm na obie strony dachu (kalenica jest wówczas przykryta dwa razy). Wielkość za kładu jest określona w instrukcji membrany. Zależnie od potrzeb lub wymaganej klasy szczelności krawędzie można podkleić, a następnie ustabilizować mocowanymi wzdłuż krokwi kontrłatamii ostatnią – najbliższą kalenicy – łatą. Również na narożach dachu pasma membrany z sąsiednich płaszczyzn powinny na siebie zachodzić. Membrana dachowa ma wysoką przepuszczalność, więc bez obaw o zawilgocenie ocieplenia i konstrukcji dachu układa się ją szczelnie. Ponieważ pod membraną nie ma żadnej szczeliny wentylacyjnej, nie ma sensu rozcinać jej w kalenicy. Inaczej jest przy sztywnym poszyciu. Wymaga ono pozostawienia szczeliny wentylacyjnej między nim a ociepleniem. Aby zapewnić wylot powietrza płynącego pod poszyciem, układa się je pozostawiając w kalenicy szczelinę. Jeśli układa się papę, trzeba ją zakończyć  równo z górną krawędzią poszycia, umożliwiając w ten sposób przewietrza nie połaci. Jeżeli na sztywnym poszyciu jest folia wstępnego krycia, to jej układanie kończy się pod kalenicą lub 5 cm poniżej jej linii. W tej drugiej sytuacji nie montuje się od razu ostatniej łaty. Aby zabezpieczyć strefę kalenicy przed ewentualną wodą wciskaną przez wiatr pod gąsiory, na kontrłatach mocuje się dodatkowy pas folii, zachodzący na tę niepełną z zakładem około 15 cm. Dopiero wtedy montuje się ostatnią łatę.

Mocowanie łat

Przy kryciu dachówką dwie ostatnie łaty powinny być montowane tak, aby ułożony gąsior opierał się na ostatnich dachówkach. Łatę kalenicową montuje się na wspornikach, których typ dobiera się do rodzaju więźby dachowej. Zwykle stosuje się uchwyty mocowane wkrętami, ale jeśli krokwie opierają się na płatwi kalenicowej, stosuje się wbijane w nią uchwyty gwoździowe. Ważne jest właściwe ustalenie położenia górnej krawędzi płatwi. Zbyt wysokie usytuowanie uniemożliwi osadzenie gąsiorów, spowoduje nieszczelności, przez które mogą przedostawać się nie tylko deszcz i śnieg, ale również owady i ptaki. Zbyt niskie z kolei zamknie wylot powietrza wentylującego. Przy kryciu blachodachówką nie stosuje się łaty kalenicowej. Gąsiory montuje się bezpośrednio do pokrycia po obu stronach dachu.

Taśmy i uszczelki w kalenicy

Do zabezpieczenia dachu w kalenicy przeznaczone są różne taśmy kalenicowe. Pełnią one dwie funkcje – zapewniają wentylację i uszczelniają styk połaci. Najczęściej stosuje się taśmy kalenicowe i uszczelki wentylacyjne ze szczotkami.

Taśmy kalenicowe

Wykonane są głównie z aluminium połączonego z tkaniną. Od spodu mają one pasma kleju butylowego, ułatwiające montaż. Dla tego przed ułożeniem taśmy pokrycie przy kalenicy należy oczyścić z pyłu.

Uszczelka kalenicy (wywietrznik)

To profil z PVC z otworami wentylacyjnymi ukształtowanymi w sposób uniemożliwiający powrotny napływ wykroplin. Po obu stronach profilu zamocowane się szczotki z włosia polipropylenowego. Po zamontowaniu na dachu szczotki szczelnie przylegają do pokrycia, chroniąc przed wnikaniem wody i zanieczyszczeń. Do zamknięcia kalenicy stosuje się również dachówki pulpitowe bądź dachówki wentylacyjne kalenicowe, niewymagające taśmy uszczelniająco-wentylacyjnej. Dachówka pulpitowa zasłania kalenicę w dachu pulpitowym. Dachówka wentylacyjna ma wyoblenie na końcu, a część górna przymyka ułożony gąsior.

Akcesoria dachowe

Powinny być tak dobrane, aby gwarantowały trwałość konstrukcji przez wiele lat. Przykładowo odpowiednio dopasowane gąsiory z powodzeniem uszczelnią grzbiety dachów wielospadowych oraz umożliwią wykonanie szczelnych połączeń między kalenicami. Znaczną rolę odgrywają również dachówki wentylacyjne. Ułatwiają one swobodny przepływ powietrza pod długimi połaciami dachu oraz w tych miejscach, gdzie utrudniona jest wentylacja pokrycia, szczególnie przy oknach dachowych lub kominach. Cyrkulację powietrza pomiędzy wnętrzem a otoczeniem budynku zapewniają też dachówki kominkowe przeznaczone do odpowietrzania pionów kanalizacyjnych.

Kosz dachowy

Kosz dachowy to linia dwóch połaci dachowych, leżących obok siebie i – patrząc od zewnątrz budynku – przenikających się pod kątem mniejszym niż 180° (przy wklęsłej formie dachu). Połacie w koszu mogą być połączone ze sobą na różne sposoby, w zależności od rodzaju pokrycia, w jakim są zamontowane. Największym zagrożeniem dla tego miejsca jest woda spływająca z obydwu przylegających do siebie połaci. Jeśli nie zostanie ona we właściwy sposób odprowadzona do rynien i rur spustowych lub znajdzie na swojej drodze szczelinę, może dojść do przenikania wilgoci, która niszczy dach. Dotyczy to nie tylko skomplikowanych dachów wielospadowych, ale również pro stych dwuspadowych, urozmaiconych zadaszonymi lukarnami. Kosz wymaga więc wyjątkowo starannego wykonania – od zaplanowania jego szerokości, przez wybór materiałów, aż po ich zamontowanie. Na układane w nim obróbki blacharskie – nazywane rynną koszową – należy użyć trwałego materiału i ukształtować go w odpowiedni sposób. Niezwykle ważne są również właściwe przygotowanie podkładu i mocowanie rynny koszowej. Im szczelniej to będzie zrobione, tym mniejsze ryzyko przeciekania dachu.

Kosz dachowy to ważny element konstrukcji dachu stromego, a jednocześnie jeden z najtrudniejszych w montażu. Od jego prawidłowego wykonania zależy szczelność i trwałość dachu.

Konstrukcja kosza

Wykonanie podkładu. Jego rodzaj dopasowuje się do długości kosza, kąta nachylenia dachu, wielkości połaci oraz strefy obciążenia śniegiem. Zwykle wykonuje się podkłady z kilku desek zamocowanych do krokwi koszowej i skróconych krokwi. Deskowanie powinno być nieco szersze niż rynna koszowa. Wstępne krycie. Może być wykonane z membrany dachowej, folii wstępnego krycia czy też papy asfaltowej lub modyfikowanej na sztywnym poszyciu. Producenci membran w swoich instrukcjach podają, że najpierw na krokwiach lub deskowaniu układa się warstwę folii z góry na dół (lub odwrotnie), następnie przekłada się membranę dachową lub folię z lewej strony na prawą (lub odwrotnie). Przy kryciu papą zasada jest podobna, lecz nie daje się spodniej warstwy papy z góry na dół. Papa nie powinna być docięta w koszu tylko przed jego osią ok. 3 cm. Takie cięcie zapewni szczelność dachu w koszu. Nie wystarczy jednak tylko odpowiednio przyciąć papę, musi być ona również dobrze zamontowana. Podczas montażu wstępnego krycia dachu, niezależnie od wybranego materiału, należy pamiętać o tym, że zostaną jeszcze nabite kontrłaty i łaty, najlepiej w zagęszczonym rozstawie. Często przy tym zdarza się, że prawidłowo wykonane foliowanie czy też papowanie kosza podczas łacenia jest dziurawione. Prawidłowo wykonany kosz we wstępnym kryciu nie może być przedziurawiony na szerokości około 15 cm z każdej strony. To gwarancja szczelności dachu w tym miejscu.

Obróbka kosza

Kosze mogą być połączone ze sobą na różne sposoby, w zależności od rodzaju pokrycia, w jakim są zamontowane. W dachu krytym blachodachówką. W tym pokryciu mamy do czynienia z blachą koszową, która podłożona jest pod zachodzącą na nią blachodachówkę. Pod spodem ranty blachy koszowej powinny być zagięte, tworząc rant wodny. Nie zwykle ważne jest mocowanie samej rynny koszowej. Nie wolno do tego stosować gwoździ ani wkrętów. Przytwierdza się ją do łat za pomocą specjalnych klamer (zwanych haftrami lub żabkami). Przy połączeniu dwóch połaci, z których jedna ma dużo większe nachylenie niż druga, wykonuje się kosz z klinem. Zapobiega on przelewaniu wody z jednej połaci dachu pod drugą. Rzadziej stosowanym przy blachodachówkach rodzajem kosza jest kosz wpuszczany. Kosze tego rodzaju odbierają bardzo duże ilości wody z dachu. Do uszczelnienia połączenia kosza z blachodachówką często stosowane są uszczelki klinowe lub rozprężne. Należy jednak pamiętać o tym, że wstępne krycie zapewnia szczelność dachu. W związku z tym zastosowanie uszczelek nie jest konieczne. W dachu krytym dachówką ceramiczną lub betonową. Do takich dachówek stosowane są przeważnie takie same rodzaje koszy, jak do blachodachówek. Mogą się one różnić rodzajem zastosowanej blachy lub jej szerokością. Przy wykonywaniu koszy na dachach krytych dachówkami należy wspomnieć o karpiówce. To mało gabarytowe ceramiczne płytki. W zależności od rodzaju krycia – w łuskę lub koronkę – można wykonać różne rodzaje miękkich koszy – nadając tym samym dachowi piękną i niepowtarzalną formę.

Komin

Zadaniem komina jest odprowadzenie zużytego powietrza z wnętrza budynku i spalin z kotła lub kominka. Dlatego większość budynków ma przynajmniej jeden komin, z reguły usytuowany w środku budynku. Przechodzi on przez wszystkie warstwy dachu, często w miejscach niełatwych do uszczelnienia. Wokół ścian komina konieczne jest więc zastosowanie dobrze dobranej i starannie wykonanej obróbki, która zapewni szczelność pokrycia i skuteczne odprowadzenie wody opadowej. Obróbkę komina można wykonać z różnych materiałów. Wybór właściwego ma bardzo duży wpływ na trwałość zarówno samego komina, konstrukcji dachu, jak i całego budynku. Materiał użyty do obrobienia komina powinien mieć taką samą trwałość jak pokrycie dachu lub wyższą, gdyż jest on bardziej narażony na działanie różnych niekorzystnych czynników, takich jak sadza, zalegający śnieg. Dla zapewnienia szczelności dachu przy kominie stosuje się taśmy kominowe aluminiowe lub ołowiane, a także wszelkiego rodzaju blachy, z reguły takie same, z jakich zrobiony jest dach i pozostałe jego obróbki. Pamiętać należy, aby nie łączyć ze sobą blach o różnym składzie chemicznym, na przykład miedzianych i stalowych. Jednymi z najtrwalszych materiałów stosowanych na dach i obróbki są blachy miedziane, cynkowe, aluminiowe.

Komin przechodzi przez połać dachu, przerywając ciągłość wszystkich jej warstw. Aby zapobiec przeciekaniu połaci, takie miejsce musi być dokładnie uszczelnione.

Obróbka komina

Zależnie od tego, jakim materiałem został pokryty dach i miejsca, w którym usytuowany jest komin, obróbkę komina można montować na pokrycie dachowe lub pod nie. Zawsze jednak taka obróbka powinna się składać z dwóch kompletów. Pierwszy z nich jest mocowany do połaci dachowej. Jego zadaniem jest odprowadzenie wody opadowej. Taki komplet składa się z obróbki przodu komina, obróbki bocznej oraz tyłu komina. Dobrze, jeśli obróbka boczna będzie miała wygiętą rynienkę szeroką na kilka centymetrów, o wysokości zasłaniającej bok dachówek. Wówczas woda spływająca z tyłu komina nie będzie wpływała pod dachówki. Przy kryciu materiałami łuskowymi, takimi jak karpiówka, łupek, gonty, a czasem i zakładkowe płaskie dachówki, najlepiej stosować modułowe elementy boczne na przemian z dachówkami. Takie rozwiązanie zapewnia bardzo szczelne i pewne połączenie, bez obaw o to, że liście, śnieg czy inne zanieczyszczenia będą blokowały odpływ wody. Drugi komplet, zwany też obróbką dociskową, jest niezależny od pierwszego i mocowany tylko do komina. Zachodzi on na dolną obróbkę kilka centymetrów, ale nie może być z nią na sztywno połączony. Osiadanie budynku, przemieszczanie się dachu względem komina powodują rozszczelnienie styku obróbki z kominem lub obróbki z połacią dachu. Dlatego muszą one mieć możliwość przesuwania się względem siebie. Obróbkę dociskową uszczelniającą komin montuje się na dwa sposoby. Pierwszy polega na zrobieniu nacięcia pod kątem wydry, aby można było wygiętą obróbkę włożyć w komin na co najmniej 2 cm tak, aby woda mogła swobodnie spływać. Dla lepszej szczelności przed założeniem obróbki można w nacięcie wcisnąć uszczelniacz. Drugi sposób polega na przyklejeniu obróbki dociskowej do komina i uszczelnieniu jej odpowiednim preparatem. Tę metodę stosuje się wtedy, gdy nie można ingerować w strukturę komina czy też ściany. Jeśli komin blokuje spływanie wody z połaci dachu – jest szeroki lub usytuowany przy ogniomurze, attyce czy blisko kosza, należy wykonać kozubek. Skuteczniej odprowadzi on wodę z tych najbardziej narażonych na przeciekanie miejsc. Obecnie tradycyjną obróbkę z blachy można zastąpić specjalną taśmą kominową, nazywaną również obróbką miękką. Wysokość obróbki komina powinna wynosić 15-20 cm. Chodzi o to, aby deszcz czy woda spadająca z czapki komina, odbijając się od dachu, nie sięgała powyżej obróbki.

Okna połaciowe

Podstawowym elementem do wykonania obróbki okna dachowego i jego szczelnego połączenia z pokryciem dachowym jest kołnierz uszczelniający, składający się z bocznych elementów z przyklejonymi klinami uszczelniającymi, górnego elementu, a także rynienki odprowadzającej wodę oraz dolnego fartucha, który powinno dobierać się pod względem planowanego pokrycia dachu. Inny kołnierz bowiem powinien być stosowany do dachów z blachy płaskiej, a inny do dachów z blachy falistej, z dachówki z wysokimi profilami czy karpiówki. Każdy producent okien prowadzi szkolenia, które umożliwiają ekipom dekarskim bliższe poznanie ich produktów. Przy korzystaniu z pomocy fachowców warto sprawdzić, czy mają odpowiedni certyfikat firmy, której okna połaciowe mają trafić na dach. Każdy producent ma też swój zalecany sposób montażu i obróbki okna, przy czym te metody mogą się nieznacznie różnić.