Ocieplenie i wykończenie ścian zewnętrznych

Ocieplenie ścian zewnętrznych

Wymagana grubość ocieplenia podana jest w projekcie domu. Dobrana jest tak, żeby współczynnik przenikania ciepła U gotowej ściany wynosił (zgodnie z normą) nie więcej niż 0,3. To nieprzekraczalne minimum - warstwy ocieplenia absolutnie nie należy więc zmniejszać. Zawsze natomiast ocieplenie można pogrubić. Niewielkim kosztem pozwoli to znacznie poprawić izolacyjność cieplną domu, a tym samym - ograniczyć w przyszłości rachunki za jego ogrzewanie.

Jeżeli planujemy budowę bardzo ciepłego domu (w którym ściany mają U = 0,15) to musimy ułożyć grubszą warstwę ocieplenia. Nie ma z tym żadnego problemu, jeśli ściany mają być dwuwarstwowe. Zabieg taki nie zawsze jest natomiast możliwy kiedy budujemy ścianę trójwarstwową - jeśli warstwa ocieplenia byłaby bardzo gruba, zbudowanie takiej ściany mogłoby sprawiać kłopoty wykonawcze; ze względu na grubość ocieplenia ściana elewacyjna byłaby za bardzo odsunięta od ściany nośnej.

Najpopularniejszymi materiałami do ocieplania ścian dwu- i trójwarstwowych są styropian i wełna mineralna.

Styropian

Przepuszcza parę wodną w minimalnym stopniu, zatem uniemożliwia odparowanie wilgoci ze ścian. Jest nienasiąkliwy, dlatego nie traci swych właściwości termoizolacyjnych pod wpływem wilgoci. Klasyfikuje się go jako samogasnący (zapala się po zetknięciu z ogniem, ale nie podtrzymuje go, a po chwili gaśnie). Jest lżejszy od wełny mineralnej i łatwy w obróbce mechanicznej: można go przycinać piłą.

Do ścian dwuwarstwowych w systemie ETICS (skrót od angielskiej nazwy External Thermal Insulation Composite System). Musi być odmiany co najmniej EPS 70, najlepiej w płytach z profilowanymi krawędziami, bo wtedy połączenia nie są na styk, lecz na zakład, a więc szczelniejsze. Najpopularniejsza grubość styropianu używanego do ocieplania systemem ETICS to 10-15 cm.

Do ścian trójwarstwowych. Na izolacje osłonięte ścianą murowaną można użyć płyt mniejszej gęstości niż do ścian dwuwarstwowych - wystarczy odmiana EPS 50; grubość to zazwyczaj 8-15 cm.

Wełna mineralna

Przepuszcza parę wodną w większym stopniu niż styropian, lepiej też chroni przed hałasem. Jest jednak od niego nieco droższa, bo koszt ocieplenia wełną podnoszą dodatkowo kołki z trzpieniem stalowym, którymi w niektórych systemach trzeba mocować ją do ściany - jest bowiem za ciężka, żeby mógł utrzymać ją sam klej. Stosowanie wełny mineralnej jest wskazane wówczas, gdy ocieplenie ma dodatkowo pełnić funkcję izolacji akustycznej, a także ze względu na bezpieczeństwo pożarowe - jest bowiem całkowicie niepalna.

Do ścian dwuwarstwowych w systemie ETICS. Najlepsza jest wełna hydrofobizowana w płytach fasadowych albo lamelowych (o zaburzonym układzie włókien - są bardziej wytrzymałe na odrywanie) o grubości 12-22 cm i gęstości 80-150 kg/m3.

Do ścian trójwarstwowych. Stosuje się wełnę w płytach hydrofobizowanych, półtwardych lub miękkich o grubości 8-15 cm.

Wykończenie ścian zewnętrznych

Ostatni etap prac, po ociepleniu ścian, to ich wykończenie. W zależności od wybranej technologii może to być: otynkowanie ścian, przyklejenie do nich okładziny lub zamocowanie suchej okładziny na ruszcie (ściany dwuwarstwowe) albo wymurowanie ścianki elewacyjnej ( ściany trójwarstwowe).

Ściana dwuwarstwowa - wykańcza się ją na mokro lub na sucho.

"Na mokro" - czyli tynkiem cienkowarstwowym. Ta metoda ocieplania i wykańczania ścian dwuwarstwowych nazywana jest bezspoinowym systemem ocieplenia (stąd skrót BSO; ostatnio zastąpiony skrótem ETICS). Wszystkie potrzebne elementy (czyli zaprawa klejowa do przyklejenia ocieplenia, zaprawa zbrojąca, siatka, podkład pod tynk oraz tynk cienkowarstwowy) kupuje się od jednego producenta, jako kompletny system.

Uwaga: Nie powinno się dobierać materiałów na własną rękę albo mieszać produktów pochodzących z różnych systemów i od różnych producentów.

Zamiast pokrywać ściany tynkiem cienkowarstwowym, możemy też przykleić na ociepleniu klinkierowe płytki elewacyjne lub inną okładzinę, nadającą się do stosowania na zewnątrz.

"Na sucho". Ten sposób wykończenia polega na zamocowaniu okładziny elewacyjnej do przytwierdzonego do ściany zewnętrznej rusztu wypełnionego ociepleniem. Najpopularniejsze rodzaje takich okładzin to deski albo imitujący je siding winylowy. Na sucho można też układać płyty kamienne lub kształtki betonowe, imitujące kamień lub ceramikę.

Ściana trójwarstwowa

Warstwa osłonowa, będąca wykończeniem ściany trójwarstwowej, ma grubość 8-12 cm. Ścianę tę można zbudować albo równocześnie ze ścianą nośną i ocieplaniem (wykonywanie jednoetapowe), albo na końcu, po wymurowaniu całych ścian nośnych, ociepleniu domu i przykryciu go dachem (wykonywanie dwuetapowe).

Najczęściej ścianę elewacyjną wznosi się z cegieł klinkierowych, licowych lub silikatowych, czyli niewymagających wykończenia. To rozwiązanie bardzo trwałe, ale dość drogie; tańsze jest wymurowanie ściany elewacyjnej ze zwykłej cegły i otynkowanie jej - taka ściana nie będzie jednak tak efektowna, jak ta zbudowana z klinkieru.

Przy budowie ściany elewacyjnej należy pamiętać o kilku ważnych zasadach.

Wentylacja. Jeśli ściany trójwarstwowe są ocieplone wełną mineralną (a tak często się to robi), między wełną a ścianką z klinkieru należy pozostawić kilkucentymetrową szczelinę wentylacyjną (nie jest ona potrzebna, gdy jako termoizolację stosuje się styropian). Szczelina umożliwia osuszanie wełny, gdyby w chłodniejszych warstwach ściany doszło do lokalnego zawilgocenia - na przykład wskutek kondensacji pary wodnej czy zacinającego deszczu, który wiatr wciska między spoiny muru. Aby powietrze mogło swobodnie krążyć pod ścianą elewacyjną, muszą w niej zostać zrobione otwory: wlotowe na dole i wylotowe na - górze ściany. Dodatkowo otwory takie powinny się znaleźć również nad wszystkimi drzwiami oraz nad i pod oknami. Robi się je, zostawiając puste, niewypełnione zaprawą spoiny pionowe co kilka cegieł (łączna powierzchnia otworów na 1 m2 ściany powinna wynosić 350-750 mm2) lub montując w nich specjalne kratki wentylacyjne, które zabezpieczają przed gryzoniami i owadami.

Kotwienie do ścian nośnych. Ściany elewacyjne są zbyt cienkie i wiotkie, by stać "luzem" - muszą być zakotwione w ścianie nośnej. Do łączenia ścian nośnych z elewacyjnymi można stosować kotwy systemowe wykonane z płaskowników lub gotowych prętów zakończonych łącznikami do szybkiego montażu. Na kotwy należy zakładać talerzyki z tworzywa sztucznego z kapinosami. Dociskają one ocieplenie, dzięki kapinosom woda skraplająca się na zimnym metalu ścieka w dół szczeliny i nie zawilgaca izolacji. Należy pamiętać, że:

- kotwy muszą być zagłębione w murze nośnym na co najmniej 5 cm (a najlepiej 6-8 cm);

- odstępy pomiędzy kotwami powinny wynosić 460 mm (co sześć cegieł) w pionie i 500 mm (co dwie cegły) w poziomie; na 1 m2 muru powinny przypadać minimum 4 kotwy;

- wzdłuż wszystkich swobodnych krawędzi (np. wokół otworów okiennych, w narożach budynku, wzdłuż górnej krawędzi ściany, przy szczelinach dylatacyjnych) kotwy należy rozmieścić gęściej.

Zaprawy. Do murowania ścian z klinkieru najlepiej stosować gotowe, fabrycznie przygotowywane zaprawy. Zarabia się je niewielką ilością wody, aby nie brudziły cegieł - powinny mieć konsystencję mokrą, przypominającą wilgotną ziemię. Podczas murowania murarz powinien chronić licową stronę cegieł przed zabrudzeniem zaprawą, gdyż trudno je później wyczyścić.

Dobry fachowiec muruję ścianę z klinkieru w ten sposób, że ręka, którą bierze cegły, cały czas jest czysta - nie ma kontaktu z zaprawą do murowania.

Spoiny. Sposób wypełnienia spoin zależy od tego, jaka zaprawa została użyta do murowania. Jeśli była to:

- zaprawa "2 w 1", do murowania i jednoczesnego spoinowania - wystarczy wygładzić spoiny bezpośrednio po ich związaniu (kilka godzin po zakończeniu murowania) i nadać im odpowiedni profil;

- zaprawa zwykła - kilka godzin od zakończenia murowania należy wyskrobać - zaczynając od góry - wierzchnią warstwę zaprawy (1-2 cm), najpierw ze spoin poziomych, później - pionowych. Tak przygotowane spoiny po 3-5 dniach wypełnia się specjalną zaprawą do spoinowania (również zaczynając od góry muru). Do jej nakładania służy specjalna kielnia, zwana spoinówką.

Dylatacje. W lecie ściana elewacyjna silnie się nagrzewa, co powoduje jej odkształcenia termiczne. Aby umożliwić związane z tym ruchy ściany, wykonuje się w niej dylatacje. Odległości między nimi nie powinny być większe niż 12 m. W domach jednorodzinnych zazwyczaj wykonuje się pionowe dylatacje w narożach budynków. Szczelinę dylatacyjną wypełnia się elastyczną masą uszczelniającą.

Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład

>