Dracena - pielęgnacja, podlewanie, odmiany, uprawa

Draceny doskonale rosną i tolerują nawet poważne uchybienia uprawowe. Do sprzedaży wprowadzono je już bardzo dawno, chociaż nie pasowały do ówczesnych ponurych zagraconych mieszkań. Rośliny najlepiej wyglądają w widnych, przeszklonych pomieszczeniach z nowoczesnymi, prostymi meblami.

Przed wojną rośliny te nazywano smokowcami, od draceny smoczej (Dracaena draco), ogromnego drzewa rosnącego głównie na Wyspach Kanaryjskich. Guanczowie uważali ją za roślinę świętą, bo wydzielała czerwony przypominający krew sok. Największe opisane okazy miały 27 metrów obwodu. Już na pierwszy rzut oka zasadniczo różnią się one od pozostałych gatunków. Charakteryzują się ogromnym grubym pniem zakończonym gęstą czupryną sztywnych, stalowozielonych liści. Nowe gałęzie tworzą się przez podział głównego pnia. Bardzo stare rośliny (najstarsza, którą opisał Humboldt, miała 5000 lat) nie przypominają kilkudziesięcioletnich okazów, co widać na zamieszczonym zdjęciu.

Pozostałe gatunki są znacznie mniejsze i nie wymagają oświetlenia tak intensywnego jak dracena smocza. Występują w Afryce, Azji i Australii oraz w Meksyku.

Draceny lubią światło rozproszone, ale te o zielonych liściach dobrze czują się na słonecznych parapetach. Ostre słońce może jednak wywołać poparzenia na pasiastych liściach niektórych gatunków. Są to rośliny ciepłolubne, temperatura w pomieszczeniu z dracenami nie powinna spadać poniżej 15°C. Choć dobrze znoszą suche powietrze, zimą w mieszkaniach z centralnym ogrzewaniem trzeba je zraszać (wilgotniejszego powietrza potrzebują głównie gatunki o liściach kolorowych). Dobrze jest także od czasu do czasu przecierać liście z kurzu.

W dobrych warunkach draceny rosną bardzo szybko. Warto o tym pamiętać wybierając doniczki. Z gatunków sprzedawanych w kwiaciarniach największe rozmiary osiąga dracena wonna, która już po kilku latach może dosięgnąć sufitu. Inne, takie jak dracena obrzeżona czy sandera, są znacznie mniejsze. Rośliny te często kwitną w mieszkaniu (szczególnie łatwo dracena wonna), a czasami nawet zawiązują owoce. Ich ładnie pachnące kwiaty są niewielkie, przeważnie białe, zebrane w duże kwiatostany. Po ścięciu wierzchołka z przekwitłym kwiatostanem roślina się rozkrzewia. Kupując dracenę pamiętaj, że podobnie jak w wypadku juki, gruby pień nie rośnie. Rosną jedynie pędy ulistnione, ale nigdy nie osiągną one takiej grubości jak pęd główny. U większości gatunków dolne liście z czasem starzeją się i odpadają (jest to zjawisko normalne). Jeśli więc chcesz mieć dekoracyjną, wysoką roślinę, najlepiej od razu kup dużą. Ładnie wyglądają rośliny różnej wysokości posadzone w jednym pojemniku.

 

Ceny roślin wahają się od 10 do ponad 200 złotych zależnie od wielkości i gatunku. Najtańsze są draceny wonne, najdroższa Dracaena reflexa, szczególnie odmiany o pięknych, żółto-zielonych liściach.

Do uprawy używa się ciężkich pojemników, szczególnie w wypadku wyrośniętych okazów, które mogą się przewracać, gdy ziemia w doniczce przeschnie i stanie się za lekka. Doniczki powinny być wysokie, bo draceny mają dużo korzeni. Najlepsze są tak zwane doniczki palmowe. Na ich dnie należy ułożyć warstwę drenażu z grubego perlitu. Podłoże musi być lekkie i przepuszczalne, to znaczy łatwo chłonące wodę. Po przeschnięciu nie może tworzyć twardej, zbitej bryły. Najodpowiedniejsza jest ziemia liściowa lub kompostowa zmieszana z grubym piaskiem, perlitem lub żwirem oraz torfem w proporcji 3:1:2. Możesz też nabyć gotową mieszankę do palm i dracen. Pamiętaj, że najlepiej rosną one w podłożu lekko kwaśnym, a ponieważ woda wodociągowa zawiera związki o odczynie zasadowym, po kilku latach pH podłoża zmienia się. Blednięcie liści oraz zamieranie ich brzegów to oznaka zmiany jego właściwości lub wyczerpania się niektórych mikroelementów. Draceny powinno się więc regularnie przesadzać, młode nieduże okazy nawet co roku, zawsze na wiosnę, w okresie od lutego do kwietnia.

 

Draceny nie wymagają szczególnie troskliwej opieki, ale jak wszystkie rośliny doniczkowe mają swoje minimalne wymagania. Najważniejsze to stosunkowo suche podłoże, które zapobiega gniciu korzeni. Ziemia na wierzchu powinna być tylko lekko wilgotna, zaś zimą sucha (należy jednak uważać, aby nie wyschła całkowicie). W lecie draceny podlewa się trochę obficiej, nie dopuszczając jednak, by podłoże było mokre. Więdnące liście przy wilgotnej ziemi świadczą o tym, że roślinie jest za mokro. Należy wtedy niezależnie od pory roku przesadzić ją do nowej ziemi.

Draceny rozmnaża się głównie z sadzonek, najczęściej robi się to przy okazji skracania zbyt wysokich roślin. Po odcięciu wierzchołka i usunięciu dolnych liści zanurza się go w ukorzeniaczu, a następnie umieszcza w wilgotnym piasku. Ponieważ draceny szybciej się ukorzeniają, gdy powietrze jest wilgotne, pojemnik z sadzonkami należy włożyć do plastikowej torby, w której wycina się kilka otworów o średnicy 1 cm. Sadzonki po kilku tygodniach wypuszczają korzenie. Należy je wtedy posadzić do doniczek wypełnionych podłożem dla roślin dorosłych.

Innym sposobem rozmnażania dracen jest robienie odkładów powietrznych. Można dzięki temu skrócić nieestetyczny, pozbawiony liści pień. Najpierw dość głęboko nacina się korę i w miejsce to wkłada zapałkę lub wykałaczkę, tak aby rana nie mogła się zrosnąć. Następnie obkłada ją kilkoma garściami wilgotnego podłoża i szczelnie owija czarną folią. Po kilku tygodniach folię zdejmuje się i sprawdza, czy wyrosły już grube czerwonawe korzenie. Jeśli tak, to poniżej miejsca cięcia przecina się pień i obie rany smaruje maścią ogrodniczą. Górną część sadzi się do doniczki, z dolnej zaś roślina po pewnym czasie wypuści nowe pędy.

Nasiona draceny kiełkują bardzo trudno, a młode rośliny rosną powoli i wymagają ciepła oraz wilgotnego powietrza. W warunkach mieszkaniowych nasiona nie kiełkują wcale, młode siewki zamierają zaś po kilku miesiącach. Najlepiej więc, gdy ulubiony gatunek rośliny kupi się w kwiaciarni.

Draceny rzadko atakowane są przez choroby grzybowe. Czasami dotyka je antraknoza lub grzybowa plamistość liści, która powoduje powstawanie brązowych plam. Porażone liście zamierają. Chorą roślinę można opryskać preparatem Topsin M lub Rovral 50EC, jednak obydwa środki są toksyczne, a wynik leczenia niepewny. Najlepiej więc dracenę wyrzucić, aby choroba nie przeniosła się na inne uprawiane w domu rośliny.

Najczęściej żerującymi na dracenach szkodnikami są przędziorki. Objawem ich występowania jest pajęczynka na spodniej stronie liści. Inne, wełnowce, wyglądają jak małe kłaczki waty i zwykle usadawiają się w kątach liści. Tarczniki przypominają z kolei niewielkie płaskie tarczki, które pojawiają się na pędach i liściach. Szkodniki te zwalcza się środkami doglebowymi, takimi jak np. Tarcznik.