Tawułka pięknie kwitnie i idealnie czuję się w cieniu. Ciekawe odmiany tawułek

Tawułka

Kolorowe płomyki, które znamy z ogrodów sąsiadów i szkółek ogrodniczych to osiągnięcie plantatorów XX w bowiem sto lat temu znane były tylko białe niskie odmiany tawułek.  Tę zmianę zawdzięczamy głównie jednemu hodowcy tawułek - mianowicie Goeorgowi Arendsowi, który na początku lat 20. zaczął z wielką pasją krzyżować dzikie gatunki tworząc wiele nowych odmian o kolorowych kwiatostanach - sklasyfikował je jako jedną grupę i nazwał swym nazwiskiem.

Tawułka Arendsa

Tawułka Arendsa to bylina powstała  ze skrzyżowania Astilbe astiboides, Astilbe japonica, Astilbe thunbergii z gatunkiem Astilbe chinensis. Roślina osiągają od 50 do 150 cm wysokości. Tawułki w zależności od odmiany kwitną od połowy czerwca do września. Kwiaty mogą przybierać również różną barwę i wielkość. Odmiany dzielimy się na wczesne, średnio wczesne i późne.

Tawułka (Astible) 'Fanal'

Tawułka Arendsa – uprawa

Lubi glebę żyzną i wilgotną, dobrze czuje się nad zbiornikami wodnymi. Lepiej znosi cień niż pełne słońce słońcu. Nie wymaga nawożenia. Trzeba na nią uważać podczas wiosennych przymrozków a zimą okrywać.

Rośliny do cienia

Tawułka biała Arendsa

Tawułka Arendsa 'White' już na początku lata zaczyna kwitnąć drobnymi białokremowymi kwiatuszkami i tak zdobi ogród do końca lipca. Liście utrzymują się na roślinie przez cały sezon, jesienią pięknie się przebarwiając. Jest to niewysoka odmiana bo osiąga zaledwie 30-60 cm.

Tawułka japońska (Astilbe japonica)

Jest mrozoodporną byliną o efektownych liściach i, zależnie od odmiany, różowych lub białych kwiatostanach, które pojawiają się w czerwcu i lipcu. Najlepiej czuje się w wilgotnym, żyznym podłożu o lekko kwaśnym odczynie, chociaż znosi także mniej dogodne warunki. W cieniu drzew, gdzie ziemia jest mniej wilgotna, jej kępy dorastają do pół metra, ale w słońcu, nad wodą i na żyznej ziemi w czasie kwitnienia może osiągnąć niemal dwa razy większą wysokość. Tawułki świetnie nadaje się na bukiety.

Tawułka chińska (Astilbe chinensis)

Jej środowiskiem naturalnym są wilgotne i cieniste lasy znajdujące się w Azji oraz w Ameryce Północnej więc lubi wilgoć i cień, ale znosi  pełne słońce, a nawet suszę. Tawułka chińska zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ jest nieco łatwiejsza w uprawie niż jej kuzynki. W przeciwieństwie do innych tawułek nie tworzy zwartej kępy, lecz wydaje podziemne rozłogi i idealnie nadaje się do powierzchni między drzewami - wysokość 20-30 cm. Kwitnie na fioletowo od sierpnia do września.

Tawułka uprawa

Tawułki należą do bylin stosunkowo łatwych w uprawie. Wymagają podłoża żyznego, bogatego w próchnicę, ziemi wilgotnej, a nawet bagnistej, ale nie znoszą zalewania karp przez wodę.

Podłoże powinno mieć odczyn kwaśny lub słabo kwaśny, tawułki nie tolerują w nim wapnia. Najlepiej czują się w miejscach lekko zacienionych lub półcienistych, niezbyt nagrzewających się. Pełne nasłonecznienie wytrzymują jedynie wtedy, kiedy podłoże pozostaje cały czas mokre. Nie znoszą suszy i przy niedoborze wody szybko więdną. Dlatego w suche lata konieczne jest obfite podlewanie.

Tawułki nie powinny pozostawać w jednym miejscu dłużej niż 4-5 lat. Łatwo znoszą przesadzanie, pod warunkiem że wykonujemy to z bryłą ziemi. Podczas wiosennego przesadzania można rośliny podzielić. Na zimę starsze osobniki, których kłącza wystają ponad ziemię, warto obsypywać ziemią kompostową lub przekompostowaną korą.

Tawułka cięcie

Tawułka dobrze znosi cięcie. Należy je wykonywać wczesną wiosną, ostrym narzędziem,  gdy minimum połowa kwiatów jest rozwinięta. Przycięte kwiaty są trwałe i można je z powodzeniem wykorzystać do tworzenia bukietów. Wszystkie gatunki odmian lubią przecinanie, za co odwdzięczają się pięknymi kwiatami. Jesienią trzeba usuwać obeschłe kwiaty i liście.

Jak obsadzić zacienione rabaty? Jak dobrać do nich odpowiednie rośliny?